Hell Spawn

Rotzak. Als je van een originele herkenbare naam spreekt die echt blijft hangen, dan is dit een schoolvoorbeeld. Op dat vlak doet het viertal uit Diest me aan Bark denken: de nagel op de kop. Muzikaal tappen deze heren wel uit een ander vaatje. Hun muziek is moeilijk in een hokje te duwen. De fundering wordt gelegd met metalcore maar de cement is een punk-attitude. In hun bio spreken ze over zestig jaar rock-'n-roll-geschiedenis die ze absorberen en terug kanaliseren en ik kan me inleven in die gedachten. Want naast metalcore en punk hoor je diverse invloeden, al is het maar kortstondig. Jazeker, het is schreeuwerig en agressief voor het grootste deel maar ze weten ook wel op het gevoel te spelen ("Shame"). Muzikaal wordt er lekker geramd en vocaal hoor je toch wel variatie. Op het ene nummer kan je niet anders dan aan Janez Detd denken, op het andere klinken ze eerder als undergroud Britse punk. Je krijgt stevige riffs en soms klinkt het bijzonder technisch. Bij momenten ("Blind vultures") flirten ze met de grenzen. Rotzak heeft echt een eigen smoelwerk maar als ik dan toch paralellen moet trekken denk ik eerst aan Turnstile en Dillinger Escape Plan. Dat dit niet de meest toegankelijke muziek is voor sommige mensen, daar ben ik me van bewust. En een nummer als "Alarm" helpt misschien ook niet. Buiten de lijntjes kleuren heeft zijn charmes en de artistieke vrijheid staat nooit ter discussie maar ik vrees dat ik niet de enige ben die een rilling kreeg. Nu ja, de band is volwassen genoeg en het siert hen dat ze volledig hun eigen ding doen. Het is dus zeker geen doorslag van eender welke band en ze durven te experimenteren. Dat sommige nummers chaotisch klinken is dus een doelbewuste keuze en hier is zeker een publiek voor. Qua toegankelijkheid staat Rotzak misschien niet op de eerste plaats. Maar hun energie werkt aanstekelijk en ik denk dat dit live een explosie kan veroorzaken....

79