Hell Spawn

Lacuna Coil is al jaren een begrip in de Italiaanse metalscene. Ze leverden enkele platen af die tot het collectief geheugen behoren maar er waren helaas ook enkele waar ikzelf niet zo wild van ben. Het is een alternatieve vorm van gothic met het beproefde vocale recept van een frêle mevrouw en een boze meneer. Bands als Theatre Of Tragedy, Tristania, The Gathering, Paradise Lost en Type O Negative vertonen raakvlakken maar Lacuna Coil heeft toch steeds die eigen touch. Dit nieuwe album is bijzonder orkestraal en cinematografisch en je hoort dat dit serieuze composities zijn. De synthesizer is heel op de voorgrond aanwezig op dit tiende album. Verder valt op dat er tamelijk wat nieuwe invloeden te horen zijn, ik heb de indruk dat ze hun horizon aan het verbreden zijn. De meeste nummers zijn vrij duister en dat heeft veel te maken met de teksten. Ze halen hun inspiratie vooral uit de digitale revolutie en de daaraan gekoppelde gevaren. Ik heb ook de indruk dat de band op een kantelpunt zit. Bepaalde nummers doen je denken aan de glorieuze beginperiode maar andere (die met die diverse invloeden) duiden op een nieuwe marsrichting. Het ligt wel in het verlengde van de voorganger maar ik heb de indruk dat ze zowel de oude fans als de meer recente proberen te verzoenen. Een album van compromissen of een commerciële keuze, de toekomst zal het uitwijzen. Feit is dat sommige fans hiervan zullen smullen maar dat anderen gedeeltelijk op hun honger zullen blijven zitten. "Sleepless empire" zal sowieso voer voor discussie zijn. Ik heb nu een tiental keer geluisterd en ik ben nog in dubio. Er is meer ruimte voor de mannelijke growls maar Christina heeft gelukkig nog steeds een hoofdrol. De twee gastvocalisten leveren een meerwaarde en de nummers klinken door de mixing fris en modern maar toch herkenbaar en volwassen. Het siert Lacuna Coil dat ze proberen mee te evolueren en niet teren op de klassieke toppers. Dat het niet evident is om een plaat af te leveren die tegelijk origineel en toch herkenbaar is, daar heeft elke artiest last van en er moeten knopen doorgehakt worden. Op zich blijft dit kwalitatief toch wel hoogstaand en heel wat bands blijven sowieso onder dit niveau. Ik heb een drietal songs gehoord die volgens mij de tand des tijds kunnen doorstaan, maar ik vrees dat we op een optreden binnen tien jaar geen nummers van deze schijf gaan horen. Maar luister vooral zelf, want zoals gezegd zou wel eens heel veel inkt kunnen vloeien over dit album...

81