Hell Spawn

IJsland is zeker op gebied van natuur een paradijs op aarde maar ook op muzikaal vlak heeft dit dunbevolkte eiland heel wat te bieden. Solstafir is misschien een vreemde eend in de bijt maar dat ze mooie muziek maken staat buiten kijf. Hen in een hokje stoppen is niet evident maar de veelomvattende term post-metal komt aardig in de buurt. Het is uniek en sfeervol maar het vereist wat moeite om de laagjes af te pellen voor het mooie resultaat. Ze stoppen heel wat stijlen in de mixer en het ene moment moet je aan Swallow The Sun denken, dan aan Agalloch of Ulver maar je hoort ook Borknagar en Primordial. Maar schrik niet van een streep piano, sax of zuivere introspectie.  Album nummer acht is hun eerste worp voor Century Media en ze verhuisden ook naar een andere opnamestudio. Ze wilden zelf een andere stijl en op die manier was dit een goede keuze. Je hoort hun black metal-attitude uit de begindagen maar de hoofdmoot is ingetogen anthemische rock. En vooral de vocalen gaan hier met de pluimen lopen. Dit nieuwe album start met het bijzonder melancholische en integer gezongen "Hun andar". Puur genieten maar met het tweede nummer ben je terug bij de les. Het titelnummer toont dat dit echt wel tot de metal gerekend kan worden, mocht iemand twijfelen. Eén van de riffs is zo een ode aan Slayer. Uitgesponnen rustige nummers wisselen af met stevige kost. Als je je geen raad weet met de songtitels, je bent niet de enige. Hun moedertaal is de voertaal, en IJslands is sowieso niet eenvoudig. Maar laat dit de pret niet bederven en luister naar deze bezwerende klanken. De lichte koerswijziging zal misschien niet iedereens goesting zijn maar ik kan hen volgen. Op zich is dit geen eenvoudige muziek en je hebt sowieso enkele luisterbeurten nodig. Maar dit is muziek om op een winteravond te degusteren, op je eentje in de zetel. Maar live zal dit op een zomers festival ook wel beklijven, geef het gewoon tijd om te groeien....

82