Hell Spawn

We leerden Final Coil kennen via de 'Somnambulant II'-remixplaat (2021) waar er meer gebruik werd gemaakt van elementen van elektronica/postrock en industrial. Het lijkt er op dat je dit op het nieuwe album hebt versmolten met de rock- en metalaspecten van de eerste twee platen.

'Da's een interessante indruk welke je mee geeft. We proberen met elk werk te evolueren. We zijn nieuwsgierig en gaan graag nieuwe uitdagingen aan. Rond de tijd van 'Somnambulant II' hadden we geen vaste drummer en wilden we toch iets creëren, desnoods enkel op akoestische gitaar. We begonnen er keyboards bij te halen en eindigden, compleet onverwacht, met een kolos van elektronica. Dat element is gebleven  en werd aldus een deel van ons geluidspalet. Dat breiden we met elke nieuwe plaat verder uit, want ik heb niet de ambitie om telkens identiek materiaal te componeren.'

 

Jullie muziek heeft het onheilspellende, apocalyptische van een Killing Joke, iets waar de productie een aardige rol in speelt.

'Ik werk zelf voor een online medium en mocht Jaz Coleman van Killing Joke een tijd terug interviewen. Ik kreeg 20 minuten, het werd uiteindelijk anderhalf uur, want hij bleef maar uitweiden. Jaz is een erg intense, uitgesproken en intelligente mens en had het met mij over de meest uiteenlopende thema's. Zaken waar ik soms wel en soms niet mee akkoord ging. Maar het wist me zeker te boeien, vooral wat hij met me deelde over samenzweringstheorieën, welke voor breuklijnen kunnen zorgen in onze samenleving. Het nieuwe album borduurde op dat vlak voort op ons tweede album, 'The World We Left For Others', waar het handelde over de werking van propaganda sinds de tijd van mijn grootouders. Dat zorgde onder andere voor Brexit en voor polarisering. Ik vind het wel treffend dat je de vergelijking maakt met Killing Joke, want dat was niet onze intentie. Maar de term apocalyptische rock vind ik wel erg gepast.'

 

Het album bezit wel een zeker evenwicht tussen etherisch materiaal en nummers die het grensgebied met metal opzoeken. De muziek is ook erg visueel, er passeert een glimp van hoop alvorens alles Orwelliaans in elkaar stort.

'In die observatie kan ik me wel vinden. Het hoofdpersonage uit het verhaal geraakt overtuigd van samenzweringstheorieën en vervreemdt daardoor van zijn geliefden. Tijdens 'By Starlight' is er een poging om terug te keren. Hoewel het conceptverhaal fictief is, bevatten de strofes van 'By Starlight' fragmenten uit mijn eigen leven waar ik me erg goed bij voelde. Ik wou namelijk die passages met de nodige overtuiging kunnen zingen. Voor mij is het visuele ook van belang want ik word ook beïnvloed door wat ik zie. Zo ga ik 's morgens regelmatig wandelen in de natuur. Wat ik dan zie en voel 'percoleert' in mijn brein. Bij thuiskomst grijp ik dan mijn gitaar of gebruik ik de piano om mijn indrukken weer te geven. Final Coil brengt elementen van postrock en postmetal en daar maakt beeldrijk musiceren een onderdeel van uit. Ik ben weg van de muziek van Slayer en Darkthrone, maar ik hou ook van eb en vloed in de muziek.'

 

Je had het zonet over 'By Starlight'. Dat nummer bezit een prachtige zangharmonie die ons deed denken aan folkzang.

'Richard, met wie ik samen zing bij Final Coil, heeft , net als ik, ervaring als koorzanger. Onze interesses reiken tot aan klassieke muziek en Jola, onze bassiste speelt ook nog jazz. Koorzang en folk zitten ingebed in onze muziekgeschiedenis. Vanwege het narratieve karakter past die koorzang prima bij onze muziek.'

 

Middels het bereheavy 'Chemtrails' brengen jullie mid-tempo thrash, maar dan wel met heldere zang.

'Dat klopt, we hebben zo onze echt stevige momenten. Zo is er ook nog 'Endgame', van onze allereerste ep, dat we vaak live als afsluiter gebruiken om het publiek knock-out mee te meppen. Maar in het geval van 'Chemtrails' was het niet de bedoeling dat het zo'n uitbarsting zou zijn. Nu,  het doorbreekt daardoor net wel het atmosferische van het album en schudt de luisteraar wakker.'

 

Net als heel wat andere artiesten in het metalgenre is er best wel wat sociaal-politieke kritiek in jullie teksten te vinden. Maar het valt ons op dat daar grondig aan gewerkt werd.

'Ik heb politieke wetenschappen gestudeerd, doceer het intussen al 20 jaar. Dus de ontwikkeling en het proberen begrijpen van de maatschappij is een kwestie welke me erg bezig houdt. Je ziet Fukuyama, Huntington en zelfs Locke passeren in de teksten. Je moet weten dat ik dit verhaal al optekende in 2019/2020. Ik zag het als een soort van waarschuwing tegen mogelijke polarisatie. Maar dat bleek dan bewaarheid te worden toen ik de beelden zag van de bestorming van het Capitool in januari 2021, met demonstranten die een galg mee hadden voor de vicepresident van de USA. Dat heeft toch wel gezorgd voor een ommezwaai van de manier waarop cultuur en democratie werken. We dienen ons daar zeker wel bezorgd voor te tonen. Het hoopgevende is dat de meeste mensen best wel gematigd zijn, maar het zijn de extremisten aan beide zijden die met het verhaal gaan lopen en het controleren. Ik stel in mijn muziek min of meer dezelfde vragen als in mijn klas: "Hoe zijn we zo gepolariseerd geworden en wat zijn de gevolgen? Willen we zo verder met de wereld?" Wie extreem is, links of rechts, maakt niet uit, die bevindt zich intellectueel op een heel dun en smal draagvlak. Want alleen het verhaal van de extremist is voor hem/haar correct en onfeilbaar, als een geloof. Een democratie kan niet functioneren als er alleen maar wordt gedebatteerd aan de extreme zijden, waar via de sociale media nog veel meer olie op het vuur wordt gegoten. Als leraar heb ik dat laatste, na de pandemie, duidelijk gemerkt bij mijn studenten. Want gedurende 18 maanden vooral in contact staan met alleen maar je computerscherm maakte hen bijzonder kritiekloos. Nu, kort en bondig, als er al een boodschap zit in 'The World We Inherited' dan is het er een om kritisch stil te staan en te discussiëren. Ook en vooral met mensen die een andere mening hebben. Het kan tot een consensus leiden, want die zal best wel nodig zijn.'

 

Als je de basis van dit album al af had in 2020, waar ben je dan nu aan bezig?

'Ik ben altijd aan het componeren. Het vierde album is klaar, maar zal apart staan van zijn drie voorgangers die een trilogie vormden. Eens te meer zal het een conceptverhaal zijn, maar dan gewijd aan literatuur. Ik heb het nu eenmaal voor conceptverhalen. Ik kan met plezier een plaat  als 'Operation: Mindcrime' of 'Dark side Of The Moon' starten, het licht uitdoen luisteren en meegaan op de reis en het verhaal dat er aan komt. Zelfs 'The Crimson Idol' van WASP vind ik prima in het genre.'

 

Kan je leven van je muziek?

'Nee hoor. Ik meen dat enkel de absolute top van de huidige rockartiesten dit nog kan. Maar zelfs Machine Head doet 200 concerten per jaar om wat over te houden. Indertijd dacht ik dat Mudhoney, in de jaren 90, top was qua verkoop. Bleek dat de meeste leden voor het Subpop-label werkten om hun brood te verdienen en dan één keer per jaar hun toer mee bekostigden. Ik besef zeer goed dat Final Coil best wel apart en niet ieders meug is. Ik maak me dan ook geen illusies want mijn naïeve idealisme is me meer waard dan veel geld verdienen. Final Coil is voor mij een passieproject voor tijdens onze dagen vrijaf. '

Picture by : Ester Segarra

 

 https://linktr.ee/finalcoiljavascript:mctmp(0);

 

*Op vrijdag 13 december speelt Final Coil samen met Far Beyond, in de Crossover te Gent

https://www.facebook.com/events/8727700210631192javascript:mctmp(0);