Hell Spawn

Zoals Gunther Theys van onze nationale black metal trots Ancient Rites.Wie hem op de sociale media volgt weet dat de man een knap tekenaar is. Best wel een reden om eens buiten de lijntjes te kleuren. We spraken Gunther op de stripbeurs in Aalst. Gunther vertelt over zijn strips, Ancient Rites, de muziekindustrie, de dood, zijn gezondheid... Het werd dus een heel open, diepgaand gesprek.

 

Vrijdag stond je nog in Frankrijk op het podium met Ancient Rites. Twee dagen later vinden we je terug op Aalst Stript, een stripbeurs. Een totaal andere beleving, niet?

Eigenlijk wel. Het bizarre is dat er voor mij toch verbanden zijn. Het is geen geheim dat ik een passie heb voor geschiedenis en creativiteit. Voor mij zijn het twee verschillende talen om   nzelfde passie uit te drukken. In de strips kan ik het op een visuele manier kwijt, met Rites kan ik het tekstueel doen. Het zijn creatieve processen en met beide voel ik mij heel thuis. Er zijn wel meer overeenkomsten, ook wel vanwege mijn onderwerpen, dan dat men zou denken. Het zijn vaak onderwerpen die ik ook belicht of in de verhalen verwerk. Het zijn twee dialecten, maar de taal is wel verwant.

 

We zitten hier trouwens in een oude cinemazaal van een school.

Het is de tweede keer dat ik hier ben en het is mij de vorige keer ook opgevallen. Ik hou van die oude (school) gebouwen. Ik zie hier bijvoorbeeld een trap met historische bouwelementen en dan voel ik mij onmiddellijk in mijn sas. Ik heb hier ook al veel tekenaars ontmoet waar ik geen gezicht op kan plakken en die eigenlijk vrij gekend zijn. Het grappige is dat sommigen over Ancient Rites zijn begonnen tegen mij. Het is best wel vreemd dat zij mij kennen voor het andere dat ik doe want ik ben toch vrij onbekend in de stripwereld. Ik heb altijd achter de schermen gewerkt. Ik heb ontwerpen gemaakt van T-shirts, logo's ontworpen, maar niemand wist dat ik erachter zat. Je zet je naam er natuurlijk niet op. Zo gebeurt het wel dat je shirts draagt die ik ontworpen heb. Eigenlijk teken ik al van in de kleuterklas.

 

Je zit hier in het oude stadsgedeelte.

Dat klinkt als muziek in de oren. Dat zijn dingen die ik graag opzoek. Geschiedenis is altijd een grote inspiratiebron op alle vlakken. Ik zoek graag de traditionele dingen op, ik eet ook graag lokale gerechten. Dankzij muziek kom ik op heel aparte plekken terecht die mij de lokale dingen leren kennen, minder de toeristische. Zo kom je vaak heel interessante dingen tegen en voel je de sfeer van de plaatsen die je bezoekt.

 

Je bent dus al in de kleuterklas beginnen tekenen?

Inderdaad, ik tekende als kind figuren met een   n dimensionaal lijntje. Ik zat bij de nonnen en die zeiden 'ja maar manneken er zit geen dimensie in'. Ik ben beginnen te observeren en mensen te tekenen met een dubbele lijn maar ik ging daar ver in. De non vroeg 'heb jij dit gedaan'? Ik had een scene getekend. Ik weet nog precies wat het was: een man die aan het klussen was aan een paardenmolen, maar de paarden stonden langs de molen want de kermis is nog niet open en die man is dat gereed aan het zetten met zijn gereedschapskist. Ik was toen een jaar of vijf, vijf en een half. Ik zei dank u voor de tip. Die dacht dat iemand anders dit had laten tekenen. Ik ben beginnen observeren en nooit meer gestopt. Ik stopte er van het begin al humor in, fantasie stopt eigenlijk nooit.

 

Het lijkt wel of de oude Vandersteen je pen mee vasthoudt. Welke andere tekenaars zijn belangrijk voor jou?

Vandersteen was heel belangrijk. Ik hou zo van zijn jaren vijftig werk, de blauwe reeks van Sus en Wis. Het is een groot compliment. Zelfs voor ik lezen kon, las ik al de bokkenrijders en dergelijke. Zo ben ik te weten gekomen dat familie, voorouders van mij, in de bokkenrijders zaten zoals Johan Theys. Maar ook in het stripverhaal 'de bokkenrijders' van Suske en Wiske was de kapitein van de bokkenrijders Theys. Heeft die man dat dan gelezen? Want hij deed veel opzoekwerk. Ik vond hem een meesterverteller en grafisch heel sterk. Van Marc Sleen heb ik bijvoorbeeld dat ik dieren graag menselijke trekjes geef. Mijn introductie in het realistische was Jacques Martin en Alex (Alex is een Franse stripreeks die zich afspeelt in de klassieke oudheid). Mijn vader leerde me Buck Danny kennen. Ik was ook fan van Pom (Piet Pienter en Bert Bibber). Ik heb altijd van zowel realistische als komische strips gehouden. Ik draag veel mee van Martin, in de passie van de geschiedenis.

 

Op vrijdag plaats je een tekening of strook van jezelf op Facebook. Hoe is dit tot stand gekomen?

Eigenlijk uit nostalgie. Vroeger had je strips in de kranten. In het digitale tijdperk zijn die verdwenen. Ook tijdschriften als Robbedoes en Kuifje. Je las dan wekelijks een pagina en dan was het vaak een marteling om te wachten tot de volgende week. Ik dacht bij mezelf: waarom zou ik geen weekendintroductie gevoel cre ren voor de mensen die digitaal zitten. Het toffe is dat er veel mensen op reageren, meer dan ik dacht. Titus is eigenlijk ontstaan door Facebook. Ik deed vooral volledige verhalen maar met Titus kon ik met humor en verschillende onderwerpen benaderen. Soms humor, soms duistere humor, geschiedenis. Ik werk zo'n twee weken aan een strook van Titus. Ik doe immers alles zelf: scenario, tekenen, inkleuren. Ik werk nog old school, met pen, potlood en papier. Ik ben gewend met dunne Rotring pennen te werken. Ik ben het zwart van de Oost Indische inkt zo gewend dat ik het gevoel heb dat het niet afgewerkt is als het niet pikzwart is. Dat zal de black metal in mij zijn. Ik krijg regelmatig reacties van mensen die uitkijken naar vrijdag. Het zijn toch altijd een paar honderd mensen die komen kijken. Dat is best fijn.

 

"Laguz", de laatste Ancient rite cd dateert alweer van 2015. Komt er nog nieuw werk?

Ja. We zijn volop bezig met een volledig nieuwe line-up, op Eric na. Het is de story of my life: ik moet altijd herbeginnen omdat er mensen rondom mij op een tragische manier wegvallen Het is al van in het begin van Ancient Rites dat mensen wegvallen door ongelukken, ziektes, zelfmoord. Als ik op foto's kijk dan heb ik niemand meer die er van het begin bij is want Walter was eerst roadie. Ik kom mensen uit verschillende periodes tegen en dat vind ik fantastisch. Zo zei men eens sorry voor het overlijden van jullie drummer. Walter van Cortenberg? Neen, ik kende jullie eerste drummer Stefan Bernar. Dan zie je het spoor van vernieling en het onkruid. Ik die hier vaak met gezondheidsproblemen zit en tegen kankers zit te vechten, ben nog de enige die overeind staat. Onkruid vergaat niet, zeker? We zijn achteruitgezet omdat we met de nieuwe line-up het materiaal weer moeten instuderen. Telkens denkt men: we zijn van Gunther en zijn ellende af, maar hij blijft maar terugkomen. Ik vind het belangrijk dat John (Berry) onze nieuwe drummer, een oude fan van Rites is die als jonge gast ook al kwam kijken en veel bewondering had voor Walter. We zijn met nieuwe nummers bezig. We hebben al de basis voor een viertal songs. Het blijft bizar om eraan te beginnen. Het is de bedoeling om met een heel harde plaat voor de dag te komen, dat is wat Walter voor ogen had. Live merken we toch dat het oude materiaal beter aanslaat. Een hoger headbang gehalte. Ik hou van het filmische en het opbouwen van een sfeer zoals op "Laguz", maar live is de basic heel tof. Alleen hoop ik dat ik het goed ga vinden. Je hebt alles al zolang beleefd, is het relevant, draag het iets bij? Het is soms moeilijk hoor.

 

Hoe ben je bij John Berry terechtgekomen?

Ik kende hem niet. Hij was vaak op onze concerten. Plots zei Erik: we hebben een drummer. Toen heb ik John Berry voor het eerst online gesproken. Hij zit in een aantal bands. Dus hij was er. Het was eigenlijk al op voorhand geregeld voor een try out en het klikte. 

 

Je hebt net enkele nieuwe verhalen op de markt gebracht. Mogen we met regelmaat van tijd stripverhalen van je verwachten of blijft het een sporadisch gebeuren?

Het is de bedoeling dat ik blijf verder gaan. Tekenen is voor mij een therapie. Het is niet altijd even makkelijk. Thuis zit ik met de zorg voor mijn ouders, wat niet altijd even makkelijk is. Zwakheden, zwakke gezondheid. De muziek is ook zo. Met strips kan ik in mijn eigen wereld kruipen. Met Rites heb je een gevoel als groep en met strips kruip ik in mijn eigen stulpje. Een wat aangenamere wereld waar wat meer ruimte is. Het is niet echt een vlucht, net zoals een goed boek lezen je gedachten kan verzetten.

 

Optreden zal ook vermoeiender zijn dan pakweg twintig jaar geleden.

Dat is zo. Ik drink bijna niets. Ik eet ook niets vanwege darmoperaties. Er zijn darmstukken weggenomen, door de ziekte van Crohn  die ik heb. Het is bijna geheelonthouding om het fysiek vol te houden. Ik moet injecties krijgen die de weerstand ondermijnen, dus ik word sneller ziek of krijg ontstekingen. Het is dus doorbijten en meer discipline om door te blijven gaan. De adrenaline op het podium helpt mij dan weer. Je draagt de dingen mee die je hebt. De struggle is er gewoon, maar ik pas me daaraan aan. In Zuid-Amerika werd ons constant drank aangeboden. Ik at alleen het geroosterd vlees en liet al de lekkere sausen en van die dingen aan mij voorbijgaan. De rest van de band was geregeld ziek: overgeven op het podium en van die toestanden. Dat heb ik dan weer niet juist omdat ik als een 'pater' (lacht) moest leven. Maar eigenlijk mis je dan de ontspanning. Mijn hoofddoel hou ik voor ogen: dat Rites het op dat moment zo goed mogelijk doet en dat ik me     200 % kan geven. Ik wil daar niet staan in een schaduw van mezelf, dan moet je dus andere dingen laten vallen om datzelfde te kunnen blijven doen. De passie voor de muziek eigenlijk.

 

Je draait al mee in de muziekscene sinds 1988, de wereld is in sneltempo veranderd. Wat is je het meest bijgebleven, wat waren de mooiste momenten?

Ik draai al langer mee in de muziekscene. Eind jaren zeventig zat ik al in punkbands. Ik mocht nog geen zaal binnen maar mijn pa ging mee en zo ging ik als minderjarige optreden met mijn eerste punkband. Ik vond alles fijn, het zijn allemaal belangrijke momenten ongeacht of het nu kleine clubs in Tienen of grote festivals zijn. Ik vind ze allemaal even belangrijk. Mijn energie zal hetzelfde zijn of ik nu voor drie man of voor een vol festival sta. We zijn geen hype en hebben geen management achter ons, wij overleven trends, doen ons eigen ding in het genre. Dat is omdat ik doe wat ik wil doen. Dan maakt het niet zoveel uit of je gevraagd wordt op een festival of niet. In het verleden zijn we vaak genegeerd of geboycot: de hetze, de indianenverhalen. Maakt niet uit omdat ik toch niet het commerci le achterna loop. Ik doe wat ik graag doe en alles is een bonus. We worden gevraagd in Duitsland, Zwitserland en ik had niet verwacht dat zoveel mensen ons daar kenden. Of in Zuid-Amerika: je gaat er op tour en mensen herkennen je op de luchthaven en komen om een foto vragen. Indertijd hebben we lokaal toelating gegeven om onze producten uit te brengen, ook zonder winstbejag waardoor we bij de grondleggers zijn van black metal in Zuid-Amerika omdat wij eraan dachten dat zij import moesten betalen. Zo werd het voor iedereen betaalbaar en begonnen we daar pioniers te worden binnen het genre. Die respons vind ik heel fijn.

 

Waar kunnen de lezers je strips vinden en wil je nog iets kwijt aan de lezers van Hell Spawn?

Men kan mij contacteren op Facebook. De vorige strip (Van Roy & Sid Devil's Charm) is ooit verdeeld door Standaard, via Pinceel maar dat was via een ISBN-nummer dat niet het mijne was maar van een Duitse platenfirma. Dus ik vermoed dat de verkoop naar die firma is gegaan waardoor ik, net zoals met Rites geen cent heb ontvangen. Nu heb ik het in eigen beheer gedaan, met steun van het Willemfonds, die zagen er iets is. Het is nog altijd 'do it yourself'. Sommige werken lagen bij toeristische diensten, maar degene die er officieel lagen, daar heb ik nooit iets van teruggezien. Ik weet niet wat ermee gebeurd is. Zelf heb ik er wel een honderdtal verkocht. Mensen die interesse hebben kunnen mij altijd aanschrijven, spreken we af of op een stripbeurs. We zijn op dat vlak nog altijd heel underground zoals jaren geleden. Uitgeverijen vinden mijn werk goed, zeggen ze, maar vinden het dan weer te apart om het commercieel mee verder te gaan. Uitgeverijen werken het liefst met bekende figuren, bestaande strips of spinoffs. En ik kom dan met mijn aparte figuren en humor. Van Roy & Sid zou kunnen aanslaan in Frankrijk, daar heeft men er een groot publiek voor omdat de realistische strips daar hoog aangeschreven staan. Je komt daar echter moeilijk binnen als niet Fransman. Ze hebben hun eigen tekenaars en zitten niet te wachten op concurrentie uit het buitenland. Ik val zo, wederom, net als met Rites tussen wal en schip. Maar dat kan de pret niet drukken, ik doe het voor mezelf en alles is bonus. Voor de lezers van Hell Spawn: dank voor de aandacht en veel succes. Nu zou ik een clich moeten zeggen, maar geniet gewoon van wat je doet, ignore criticism. Wat de hype ook is, doe je eigen ding. Bedankt voor dit gesprek.

http://www.facebook.com/ancientritesjavascript:mctmp(0);