Hell Spawn

Bij sommige bands vraag ik me af waar ze de inspiratie halen om relatief kort na mekaar een nieuw album uit te brengen. Als die band dan een eenmansproject is, is het nog ongelooflijker. Maar als je dan twee jaar na mekaar een dubbelalbum uit je mouw weet te schudden, en de kwaliteit is effectief aanwezig, dan verdient dit nog meer respect. In een notendop en voor wie het niet zou weten, Entering Polaris is het geesteskind van Tom Tee. Je kan hem kennen van bij Thorium maar de gitarist zat ook nog bij onder andere Ostrogoth. Vorig jaar liet hij met enkele gasten een geprezen dubbelalbum op de wereld los en nu is er dus een verse dubbelaar. In totaal krijg je meer dan een uur en veertig minuten vakmanschap. Qua insteek is dit te vergelijken met het vorige dubbelalbum want de globale noemer 'tegenpolen' staat centraal. Tom wist opnieuw enkele gerenommeerde zangers te overtuigen om een bijdrage te leveren. Enkele namen? Tom Ripper Owens (Iced Earth, Priest...), Damian Wilson (Ayreon, Threshold, Star One), Roy Khan (Kamelot) en Tom Englund (Evergrey) zijn de bekendste, maar je kan er nog een ganse voetbalploeg vedetten aan toevoegen. "Myths in motion" heeft alles wat een goede schijf nodig heeft. Dit is gewoon topklasse. Stevig, progressief en gevarieerd en door de vocale mix steekt het geen seconde tegen. Behalve misschien een bepaalde experimentele passage op "The fires of Alexandria" waar ik persoonlijk geen fan van ben. "Clockwork" is een nummer dat afklokt op liefst twintig minuten en hier hoor je ook enkele experimentele zaken waar niet iedereen vrolijk zal van worden. Het is zeker leuk om bij momenten speciaal of origineel uit de hoek te komen maar het houdt een risico in. Maar ik ga er van uit dat dit ingecalculeerd is. "Songs of ivory and obsidian", de tweede schijf, is veel meer ingetogen en akoestisch. Hier staat de piano centraal. Maar op beide albums hoor je blaasinstrumenten, strijkers en dergelijke. Deze release moet ongetwijfeld heel wat muziekliefhebbers over de streep kunnen trekken. Zelfs fans van grunts worden op het eerste deel verwend, liefhebbers van ingetogen muziek vol melancholie krijgen zelfs een volwaardig album. Maar het zullen vooral gitaarliefhebbers zijn die hier een vette kluif aan hebben. Er zijn raakvlakken met bijvoorbeeld Ayreon, Kamelot en Therion maar muzikaal is dit pittiger. Entering Polaris toont een ongelooflijke veelzijdigheid en talent. De stevige nummers zijn in mijn ogen wereldklasse maar ik vermoed dat ik het rustige ingetogen deel niet vaak meer zal laten draaien. Wat absoluut niks afdoet aan het respect voor de artiest. Deze release is verkrijgbaar als dubbelcd of een gelimiteerde versie op drie elpees.

84