Hell Spawn

Griekenland. Zon, zee, strand. Natuur en Cultuur. En voor de ingewijden heerlijke black. Laat Rotting Christ nu net één van de vaandeldragers van dat heerlijke amalgaam aan fijne vleeswaren van alginds zijn. In hun voetsporen, net als de Griekse Goden: WEB, Necromantia, Thou Art Lord, Varathron en uiteraard Septicflesh. Het Mediterrane dieet brengt mooie kinderen voort, zou ik zeggen. Maar we focussen op Rotting Christ. Meer dan 35 jaar zijn ze actief, 40 als je hun voorgeschiedenis kent. Een peulschil uiteraard in de Griekse geschiedenis, maar toch voldoende om de muzikale maalstroom vorm te geven. Trendsetters, die Grieken? Alweer, jawel. Kennen deze moderne heerschappen hun geschiedenis? Zeker weten. Want hun heritage is uiteraard wereldbepalend, de Oude Grieken (en dan bedoel ik niet de zestigplussers) hebben er wel iets moeten voor doen. Tja, dominantie, godsdienstoorlogen, akkefietjes, ze zijn van alle tijden en wees gerust, de geschiedenis herhaalt zich. Op hun veertiende album beschrijven ze de clash tussen de heidenen en de toenmalige goeden. Dat doen ze op hun kenmerkende manier, met orkestrale elementen, koorzang, vertellingen en neoklassieke elementen. Geschiedenis, geloof, mythologie en epische verhalen, hier krijg je een mooie samenvatting van de geschiedenis. Het is misschien vreemd dat hun vorige magistrale worp al vijf jaar oud is, maar zo gaat het allicht met koningskinderen. Er zijn trage passages met gedebiteerde teksten waar je kippenvel van krijgt. Voor fans van de band en het genre is dit opnieuw verplichte kost. Maar hun allerbeste album is dit niet. De kwaliteit ligt constant hoog maar zo'n echte klepper staat er (voorlopig) niet op. Of het zou "Saoirse" moeten zijn. In ieder geval, ik denk dat ik dit album ondertussen vijftien keer beluisterd heb en ik ontdek nog nieuwe geluiden. In mijn ogen een schijf die in heel wat jaarlijsten zal staan...

86