Hell Spawn

Reigning Phoenix is goed bezig, vind ik. Heel wat talenten maar ook gevestigde waarden vind je tegenwoordig bij dit label. Ook deze Duitse power metalband zit nu bij hen.  Sinds 1996 klimt Orden Ogan gestaag naar de absolute top in hun genre. Ze brachten al enkele heerlijke platen uit, die ik ook tot mijn favorieten reken. Volgens zanger Seeb is dit zevende album hun meest authentieke maar ook hun hardste. De meeste nummers zijn ook korter dan dat we van hen gewoon zijn. De orkestrale elementen zijn gelukkig nog aanwezig maar de gitaren klinken precies meer op de voorgrond. Het album opent veelbelovend met "Kings of the underworld", een klassieker in wording. Zowel vocaal als muzikaal is dit vijftal top, maar na enkele nummers verslapt mijn aandacht, en dat is lang geleden bij deze band. Je kan stellen dat ze misschien wat zonder inspiratie zaten voor dit album, want enkele nummers klinken te middelmatig of te geforceerd. Het blijft nog steeds van hoge kwaliteit, maar een parel is dit helaas niet. Fans van de band en het genre in het algemeen zullen hier zeker nog weg mee kunnen. Zelfs na enkele luisterbeurten bleef ik wat op mijn honger zitten. Wat wel opnieuw hoogstaand is, is het artwork. Een schande is dat niet, die iets mindere prestatie, want na de vorige albums lag de lat bijzonder hoog. Het kunnen niet allemaal diamanten zijn en misschien is dit dipje een goed moment om te bezinnen. Hopelijk spelen ze dus meer ouder materiaal op hun zomertoer...

79