Hell Spawn

Vierde album van deze band uit het Amerikaanse Boston. Hun mix van symfonische power metal en extreme metal ligt in het verlengde van de voorganger uit 2021. De schijf opent bijzonder symfonisch tot zangeres Adrienne haar strot opentrekt. Je kan stellen dat deze vocalen niet bij dit type muziek horen of toch op zijn minst atypisch zijn, maar het heeft wel iets. De mengeling van de death-growls met het zoetgevooisde stemmetje toont aan wat de dame in haar mars heeft. Luister maar naar "Architect of creation". Zie het als een Kamelot of Nightwish met ballen. Door de andere vocale bijdragen moet je ook soms denken aan Avantasia. Dit album duurt ongeveer een uur en zit vol variatie op alle vlakken. Je krijgt zelfs een crooner / ballad met viool, een nummer dat dan wel ontploft. Dat het tussen wal en schip kan vallen bij liefhebbers van power metal en death, is een feit. Maar de vorige platen bewezen dat hier zeker een publiek voor is, vooral een publiek dat buiten de lijntjes kan kleuren. Zowel vocaal als instrumentaal kan je stellen dat dit toppers zijn. Maar dit is helaas niet hun beste album. "Emerald Seas" vond ik persoonlijk beter, hoewel de nieuwe worp ook zijn verdiensten heeft. Het artwork en de productie zijn top en ze krijgen bonuspunten voor hun afwijkende of originele aanpak. Misschien is de verrassing of het nieuwe er een beetje af en word ik kritischer. Ondanks het feit dat de lat hier hoog ligt is dit een aangename kwalitatieve plaat, zonder een topper te zijn...

80