Hell Spawn

Marty Friedman is één van de gitaarhelden uit mijn jeugd. Ik herinner me nog de impact die hij met Jason Becker had met hun eighties project Cacaphony. Hij speelde ook een jaar of tien bij Megadeth, maar hij is vooral gekend voor zijn (hoofdzakelijk) instrumentale soloplaten. Friedman combineert meerdere gitaarstijlen, gaande van het echte shredden over progressief tot Japans georiënteerde hardrock. In dat land is hij trouwens bijzonder populair, hij vond er ook de liefde. Op zijn nieuwe worp hoor je ook een streep viool, cello en piano bijvoorbeeld.  Hij wist een groep muzikanten en gasten rond zich te verzamelen om samen tot een knap resultaat te komen. Het nieuwe album van de Amerikaanse grootmeester is gewoon eentje om duimen en vingers af te likken. Het is een verzameling gevarieerde epische kunstwerken. "Triumph" is misschien eerder atypisch maar zit vol emotie. Dat zijn echtgenote met haar cello voor de afwisseling zorgt kan je enkel als meerwaarde zien. "Thrill city" is een typisch voorbeeld van zijn neoklassieke kunnen. "Dead of winter", één van de twee nummers met zang, is heerlijke AOR. Hier zal hij op bepaalde radiostations mee scoren. Als je hoort hoeveel gevoel hij in zijn nummers krijgt ("Mirage" om er maar eentje te noemen) dan kan je enkel respect hebben. Voor elk wat wils dus op "Drama", maar vooral voor gitaarliefhebbers uiteraard. 

83