Hell Spawn

Enkele jaren terug introduceerde het West-Vlaamse Dyscordia zich in de metel scene mits de veel belovende EP "Reveries". Deze werd op zijn beurt dan opgevolgd door het sterke debuut "Twin symbiosis" en het nog veel sterkere "Words in ruin". Het balletje ging goed aan het rollen, concerten op Alcatraz en Graspop en een heuse fanbasis 'army' in eigen streek van Kortrijk. In 2020 verscheen de band's derde langspeler "Delete/ Rewrite" eentje die ons op enkele songs na toch ietwat tegenviel. De vonk sprong niet echt over, aan wat het juist lag, geen idee. Maar nu is er dus album nummer 4. We kregen al als voorproefje de zeer geslaagde single "Hell" die een toch iets anders klonk en ons enorm beviel. Ook de tweede single "Passenger" is een schot in de roos, wat een topper. "The road to oblivion" bevalt ons enorm, de plaat klinkt fris, speels en de band kleurt hier en daar een beetje buiten de lijntjes en dat werkt perfect! Er is duidelijk meer ruimte voor zanger Piet zijn clean vocals en zo hoor je nog maar eens wat voor een klassebak de band in huis heeft! Uiteraard mag gitarist/ grunter Stefaan hier en daar zijn dodelijke grunts uitbraken, maar het is of lijkt  allemaal iets meer gedoseerd.  De gitaarmuur van de drie snareplukkers staat als een huis en ook nieuw drumbeest Chevy (Mr. Myst) mept er lustig op los en vervangt zijn voorganger met verve! We zijn niet direct grote fan van instrumentaaltjes, maar "Interlude" zit hier zo waanzinnig ineen, geweldig! De acht songs klokken hier af op een goeie 40 minuten, korter dan zijn voorgangers, maar wel lekker krachtig! "The road to oblivion" is een zeer leuke, frisse en speelse plaat geworden! Mooi gedaan, petje af heren!

89