Hell Spawn

Josh Pincus en Jimmy Pappas waren de mannen achter het instrumentale project Monolith, de voorbode van het uit New York afkomstige Ice Age zeg maar, officieel opgericht in 1992. Drummer/percussionist Hal Ponte en bassist Arron Dicesare werden na verloop van tijd aan de rangen toegevoegd. Magna Carta Records, het label dat garant staat voor progressieve metal, had de eer om het debuut "The great divide" op de markt te gooien in 1999. Het werd een zeer intelligent album waar fans van het progressieve rock en metal genre hoogtij konden vieren. Technisch ijzersterk en uniek met verfijnde, compatibele zanglijnen... een meesterwerk was het in ieder geval! Geen één zonder twee, opvolger "Liberation" (Magna Carta Records) zag het daglicht in 2001. Zeer gesmaakte release met meer gecompliceerde songs, het niveau bleef aan de relatief hoge kant... ook live ging Ice Age stevig aan het werk. In 2004 kwam er nog een EP uit met 4 songs, ondertussen werd de naam Ice Age veranderd in Soulfractured en het klonk allemaal niet meer zoals het was geweest. Een andere, onaangename muziekstijl deed zich voor hetgeen ertoe heeft geleid dat een spilt-up situatie onvermijdelijk was. De status van Ice Age stond enkele jaren 'on hold' maar de toenmalige leden bleven wel contact houden. Een wijze beslissing, in 2010 staken de toenmalige leden de koppen weer bij mekaar om een eventuele comeback voor te bereiden. Uiteindelijk kwamen ze tot een akkoord en Ice Age keerde terug naar de progressieve wereld van rock en metal. Met dank aan Sensory Records mogen we jullie het nieuwste album "Waves of loss and power" voorstellen. En jawel hoor, dit is zonder enige twijfel weer een pareltje, liefhebbers van het progressieve genre gaan uitermate opgetogen zijn! Originele zanger Josh Pincus, die ook actief is als toetsenist, zingt als het ware beter dan ooit tevoren. Een vergelijking met James LaBrie wordt hier en daar naar voren geschoven en daar zijn we mee akkoord, bij momenten klinkt hij zelfs beter! Jimmy Pappa's gitaarvirtuositeit laat ons niet onberoerd, zijn gitaarwerk is van een hoogstaand niveau. Zowel in de meer kalmere stukken als tijdens de metal gerichte passages schittert hij ten top. De drummer van dienst is zijn plaats achter de kit meer dan waard, de baslijnen zijn eveneens geniaal! Openen doen ze in stijl met "The needle's eye", een eerste klasse progressieve metal compositie van een dikke 7 minuten die zoals "Tomorrow now" wat in de richting gaat van latere Fates Warning of zelfs Vauxdvihl. "Perpetual child, part II (forever)" is een 14 minuten durend episch monster van een nummer waar letterlijk niets aan ontbreekt. Iets minder hoge zang van Pincus, veel variatie, melodie... kortom, een machtige prestatie. Ter info: de overige delen van deze saga vind je terug op hun vorige albums. "Riverflow" gaat meer de richting uit van het progressieve rock gebeuren, met zijn Magnum/Kansas/Genesis/Rush karakter laat Ice Age een andere kant zien, rustiger maar zo gedetailleerd goed geschreven en uitgevoerd. Hetgeen nogmaals bewijst dat we hier te maken hebben met een top band! "Waves of loss and power", het comeback album van Ice Age, geeft ons de indruk dat ze na enkele moeilijke jaren de brandende passie hebben teruggevonden. In de voetsporen van hun luisterrijk debuut, zijn wij er alvast van overtuigd dat de nieuwe plaat eveneens hoge toppen gaat scheren. Fans van goed geraffineerde Amerikaanse progressieve rock en metal worden bij dezen aangemaand om over te gaan tot een ogenblikkelijke aanschaffing. 

90