Hell Spawn

Eén van de hofleveranciers van het Frontiers label is ongetwijfeld Erick Martensson, samen met medeoprichter gitarist Magnus Henriksson zijn ze toe aan hun tiende album. Wisselende bezettingen waren legio, nu lijkt men met de broertjes Philip (drums) en Victor (bassist) een stevige line-up en hopelijk standvastige basis te hebben gevonden. Het concept van Eclipse hoeft eigenlijk geen betoog, vrolijke meezingbare super melodieuze deuntjes op een bedje van lichtvoetig gitaarwerk maar dat wel heel aanstekelijk werkt. Wie Eclipse al live heeft meegemaakt weet wat dat betekent. In een tijdspanne van 35 minuten worden de 11 songs aan een ijltempo door onze strot geramd. Alleen tijdens "Anthem" en "Children of the night" wordt er even wat ademruimte gegeven. Het eigenlijke anthem van het album is het sterke "Broken" dat samen met de opener "The hardest part is losing you" voor de hoogtepunten zorgt van "Megalomanium". Het wordt uitkijken naar een volgend album want ik heb het gevoel dat meerdere tracks op deze schijf al eens in een andere omkadering op hun vroegere albums te horen waren en dat hun hoogtepunt "Paradigm" al enige tijd geleden is zodat ik meer het gevoel krijg van een herhalingsoefening.

80  Thierry

------- ------------- ----------- ----------------

We hoeven u al lang niet meer uit te leggen wie Eclipse is toch? De Zweedse knapen zijn intussen een vaste waarde in het melodic rock genre, en terecht! Ze hebben er al een resem knalplaten opzitten en zijn nu toe aan hun tiende plaat "Megalomanium". Wat dat juist wil zeggen? Geen idee, maar de band wil hiermee wel een hommage brengen aan de groeiende fanbasis die ze door de jaren heen hebben opgebouwd, met alle gevestigde waarden in hun muziek en show. Maar ook het tegenovergestelde en dat is durven groeien en nieuwe dingen proberen. Starten doet deze elpee met "The hardest part is losing you" welke tevens de eerste single van de plaat is geworden, met bijhorende clip. Een typische Eclipse song met alle gekende elementen van dien, als eerste single moeten we eerlijk zijn, hadden we misschien toch wat meer verwacht... De lat ligt natuurlijk hoog, platen als "Are you ready to rock", "Bleed & scream", "Armageddonize", "Monumentum" en "Wired" gaan er hier als zoete broodjes in en legden keer op keer die lat iets hoger. "Paradigm" hebben we expres niet vernoemd, want eigenlijk kon deze ons als enige plaat totaal niet bekoren. "Wired" maakte dit dan weer volledig goed. Na enkele luisterbeurten zingen we dit nummer dan ook wel vlotjes mee, we passen ons snel aan. Tweede single "Got it!" gaat al wat de andere kant op, iets meer poppy, een vleugje punkrock. Op zich wel een leuke wending, maar persoonlijk hebben we er niet zoveel mee. "Anthem" brengt de gekende Keltische invloeden terug die we uiteraard kennen van de voorgaande platen. We gaan een tandje steviger tijdens "Children of the night". Dat gaat dan meer naar de Eclipse op die we graag horen, tot nu toe eigenlijk het eerste nummer waarbij we echt de klik hebben. Dit geldt ook voor "Hearts collide". We gaan duidelijk de goede kant op want ook "I don't get it" kan ons bekoren en heeft een zeer hoog meezinggehalte. "The broken" is dan voor ons meer zo'n vullertje, terwijl "So long farewell goodbye" de betere kant op gaat maar toch niet 100% die Eclipse kwaliteit geeft die we gewend zijn. "High road" voldoet hier dan weer w l aan en gaat er stevig tegenaan. "One step closer to you" neemt wat gas terug terwijl "Forgiven" een top afsluiter is met een episch kantje. We vinden deze "Megalomanium" wat dubbel, een paar zeer goede songs die we echt wel kunnen pruimen, maar misschien net iets teveel vulling of B kantjes erop geplaatst. Voor onze kan deze het niveau van de voorganger niet overstijgen en zelfs niet evenaren. Desalniettemin nog steeds een goede plaat. 

80   Sara