Hell Spawn

Icon Of Sin doet bij ons niet meteen een belletje rinkelen, maar de naam Raphael Mendes dan weer wél. Deze kerel is vooral gekend door al zijn Iron Maiden covers op YouTube waar hij soms toch echt wel heel akelig goed op Bruce Dickinson lijkt qua stemgeluid. Uiteraard is deze kerel niet alleen bezig met het coveren van zijn favoriete Maiden songs maar heeft hij ook een eigen band Icon Of Sin welke in 2021 zijn debuut lanceerde, eveneens via Frontiers. De heren bij Frontiers zullen ook het succes gezien hebben van zijn covers en zagen hier natuurlijk weer het schot in de roos. Hij werkte ook al mee op andere Frontiers releases zoals de Timo Tolkki's Avalon plaat uit 2021. Daar kreeg hij een echt Maiden-achtig nummer om te zingen, hoe kan het ook anders. De voorganger welke "Icon of sin" heet, heeft bij ons eigenlijk niet veel potten gebroken. We vonden het wel een goed album, iets dat je niet zal afzetten als het passeert, maar ook niet teveel opnieuw zal draaien zeg maar. We denken dat dit toch grotendeels ligt aan het 'kloon'-tijdperk waar we momenteel precies lijken in te zitten. Alle nieuwe jonge zangers die opkomen, vooral via labels als Frontiers, moeten een exacte kopie zijn van een andere reeds gekende topzanger. Denk maar aan Dio, Bruce Dickinson enzovoort. Dit lijkt ons echter niet nodig, iedereen is uniek en heeft zijn of haar eigen stemgeluid, er hoeven voor ons niet persé klonen rond te lopen die hetzelfde kunnen maar in een andere band zitten. We zitten ook niet echt te wachten op 'What if Bruce Dickinson sings Megadeth' filmpjes of dergelijke. Dus ergens beïnvloedt dit waarschijnlijk wel onze mening over albums van dergelijke artiesten. We proberen dit zoveel mogelijk achterwege te laten tijdens het luisteren. "Cimmerian" begint alleszins al goed, een stevige intro met even stevige vocalen. Uiteraard zit die Maiden sfeer er toch wel ergens in. Dat kunnen we niet ontkennen. "Night force" gaat dan weer die pure heavy metal kant op. Dit is een nummer zoals we het ook op het debuut zouden terugvinden. "The scarlet gospels" gaat ook meer de stevige kant op net zoals de opener, dit krijgt een meer episch kantje. In gallop passeert "In the mouth of madness". Een enorm groot Maiden gehalte hier. "Heart of the wolf" zet nog een streepje bij, misschien wel één van onze favorieten van dit album. Een leuke meezinger waarbij alle vuisten de lucht in kunnen gaan. Over vuisten gesproken... "Bare knuckles" volgt hierop met een opbouwende intro en gaat er dan vol tegenaan met dubbele basdrums en knallende drumpartijen, het nummer grooved van hier naar daar. "Wheels of vengeance" passeert hier zomaar tussen en gaat over naar "Clouds over Gotham pt.2 - Arkham knight", de pt. 1 zal hier waarschijnlijk nog wel moeten komen zeker? Iron Maiden is uiteraard niet ver weg, maar toch een goed nummer. "Terror games" klinkt dan misschien wat te poppy voor deze band. Afsluiten doen we met het epische "Black sails and dark waters". Het is uiteraard zeer moeilijk om hiernaar te luisteren zonder aan de Maiden imitaties te denken aangezien Mendes zijn stemgeluid en manier van zingen hier echt wel enorm naartoe gaat. Moest Maiden nog een opvolger breien aan "Senjutsu" mogen ze anders hier even naar luisteren, want nummers hoeven niet telkens +10 minuten te zijn en mogen al eens knallen. Een goede plaat, naar onze mening is deze 2 stappen vooruit op het debuut. Benieuwd naar het vervolg!

75