Hell Spawn

Trespass werd opgericht in 1978 en behoort hierdoor tot de eerste lichting van de NWOBHM-movement. De groep wordt op handen gedragen door de fans van deze eerste lichting. Guido Gevels van Cyclone, van wie gekend is dat hij het genre een warm hart toedraagt, draagt met regelmaat van tijd een muts van Trespass tijdens de concerten van zijn band. Van 1979 tot 1981 brachten ze drie singlesuit: "One of these days", "Jealousy" en "Brightlight" via het Trial label. Erg productief waren ze dus niet, en zijn ze nog steeds niet. Hun debuut "Head" verscheen pas in 1993. Daarna was het achttien jaar wachten op de opvolger, die in eigen beheer werd uitgebracht. Via Mighty Music werd in 2018 "Footprints in the rock" op ons losgelaten. Vijf jaar later ligt er nu dus de vierde volwaardige studioplaat van Trespass. Vernieuwend is het allang niet meer, maar het klinkt over het algemeen vrij gedateerd met een frisse productie. Ik vind het prima dat bands niet op zoek gaan naar nieuwe invalshoeken of speltechnieken, maar blijven vastklampen aan hoe het genre hoort te klinken. Opener "Blackthorn" zet al meteen de toon voor wat we voor de rest te horen zullen krijgen: lekkere stevige NWOBHM uit vervlogen tijden. Trespass heeft echter zijn eigen stijl waardoor het niet meteen evident is om een vergelijking te maken. Af en toe hoor ik wel een vleugje Thin Lizzy. Elf nummer krijgen we voor onze kiezen en vervelen doen ze niet. Fans kunnen wellicht deze "Wolf at the door" blindelings aanschaffen. Het worden dure tijden voor de vrienden van het genre. Het jaar is nog jong en de goede releases volgen mekaar op. 

87