Hell Spawn

Het laatste deel van de "Okkult"-trilogie is een feit. Atrocity heeft voor de meesten geen inleiding meer nodig, vermoed ik. Hun discografie is behoorlijk uitgebreid en ook gevarieerd. De Duitsers, die in 1985 muziek begonnen te maken, wisselden wel eens van stijl. Ze schuwden de experimenten niet, wat hen niet steeds in dank werd afgenomen. Met "Okkult" keerden ze terug naar de stijl van de beginjaren, die eigenlijk ook wel hun gloriejaren waren. Alexander Krull, de frontman, is het enige resterende originele lid, maar hij verdeelt zijn tijd tussen deze band en Leaves' Eyes. De muzikanten van Atrocity zijn trouwens ook op de ene of de andere manier gelinkt aan de band waar Alexanders echtgenote, Liv Kristine, de scepter zwaait maar dit geheel ter zijde. Dit album zou je ergens een mix van Crematory, Pestilence, At The Gates en Death kunnen noemen en ik ben tevreden dat ze terug het niveau van hun beste dagen halen. Soms moest ik ook denken aan Septicflesh, Dimmu Borgir en Cradle. Het tempo is snedig, de growls zijn hoogstaand en de nummers bulken van de sfeer. Als je houdt van brute death met pompende drums en stevige riffs maar met een symfonische toets, dan zal dit zeker je ding zijn. Bovendien hoor je ook enkele gasten, die het niveau zeker optillen. Je hoort niet enkel vocale bijdragen (gekend volk trouwens) maar de sfeer wordt versterkt door een Poolse acteur en een Canadese sound designer. Over de teksten is serieus nagedacht en je hoort dat de Duitsers hun huiswerk gemaakt hebben. Voeg daar nog een vlekkeloze productie en knap artwork aan toe en je snapt al dat je hier een mooi werkstuk in je handen hebt. Je kan ook de dubbelaar aanschaffen, daarop hoor je alle nummers instrumentaal. Voor mij persoonlijk geen meerwaarde, want de vocalen bepalen hier een groot deel van de kwaliteit. Liefhebbers van het steviger werk hebben hier al materiaal voor de jaarlijsten...

85