Hell Spawn

Arc of life zegt u? Nooit eerder van gehoord? Kan uiteraard allemaal in deze wereld vol met honderden releases per maand en waar de gemiddelde luisteraar na vier luisterbeurten al aan zijn volgende karrevracht albums bezig is. Maar bij ons was het debuut van dit gezelschap twee jaar geleden dik binnengekomen. Kan ook moeilijk anders als je de samenstelling ziet van deze band. Uiteraard betekent dit niet automatisch dat er een goed album volgt, want tegenwoordig is het bon-ton om wat bekende gezichten samen te gooien en dan maar wat tweederangs rommel op de mensheid los te laten. Die heeft het na drie of vier keer beluisteren toch alweer geklasseerd wegens de volgende karrevracht aankopen of streamings, weet u wel? Maar heel af en toe komt er iets op de markt waar de gedegen kwaliteit van de muzikanten ten volle benut wordt. Zo ook dus met het naamloze debuut van Arc of life uit 2021. Als u weet dat Billy Sherwood, Jon Davison en Jay Schellen momenteel deel uitmaken van de huidige Yes line-up (en ook Jimmi Haun in het verleden, net als bij Air supply) dan zal het uiteraard niet verwonderen dat deze muziek enorm richting de drieletter variant neigt. Op het debuut werd gekozen voor een zeer interessante mix van het progressieve karakter gemengd met goed in het oor liggende refreinen, wat ervoor zorgde dat de muziek heel vlot binnenkwam. Terwijl Jon klinkt als de andere Jon (Anderson) heeft Billy Sherwood dan weer een stem die heel erg richting Peter Gabriel gaat. Een heel sterke combinatie van uiteenlopende vocalen dus, die wonderwel Yes en early Genesis zo mooi op de kaart zetten, middels uitstekende, goed in het oor liggende nummers. Een straffe plaat dus, die nu zijn opvolger kent in "Don't look down". Er staan slechts zes nummers op dit album die toch een 53 minuten klokt, en dan weet je natuurlijk al onmiddellijk dat de nummers op deze plaat veel meer uitgesponnen zijn. Het is dan ook een veel progessievere, moeilijker te verteren plaat geworden dan het debuut. En dat kan wel eens nefast uitdraaien, want mensen switchen tegenwoordig na drie luisterbeurten naar hun karrevracht nieuwe platen, zoals u ondertussen weet! En we kunnen ons perfect voorstellen dat deze prachtige muziek niet door de gemiddelde muziekbeluisteraar eenvoudig kan omarmd worden, want deze tweede plaat is veel complexer geworden. De heren muzikanten hebben gewoon lekker hun zin gedaan en de plaat gemaakt die ze wilden, en dat op een heel hoog niveau. Luister maar even naar "Real time world", de opener die ons al dik 9 minuten meeneemt op een progressieve wereldreis. Titelnummer "Don't look down" heeft de combinatie van Jon en Billy (of Jon en Peter zo u wil) die het nummer boeiend maakt. Derde en kortste song "All things considered" is 100 procent Yes ten tijde van de Trevor Rabin periode. Voor ons persoonlijk het minste nummer op deze plaat. Deze sluit af met de magnum opus "Arc of life" die ons meer dan 17 minuten in progressieve vervoering brengt. Ons kan het uiteraard wel bekoren omdat we nog van de stempel zijn om platen meerdere malen te beluisteren, ook de jaren die volgen, maar het merendeel doet dat niet, want telt na drie keer niet meer verder vanwege de karrevracht andere muzikale onbenulligheden. U weet het, de sociale druk om alles toch weeral gehoord te hebben waar de vrienden het over hebben. Of: het gemak van streaming. U moet het toch niet aanschaffen en u kan alles zeker snel drie keer beluisteren. Als u er de tijd voor hebt. Want de karrevracht....

83