Hell Spawn

Teramaze brengt sinds 2020 in een razend tempo nieuwe platen uit. Na "I wonder", het formidabele "Sorella minore" en het geweldige, maar al totaal anders klinkende "And the beauty they perceive" is hier nu al Teramaze's tiende studioalbum "Flight of the wounded". Dit is ondertussen ook het vierde album waarom Dean Wells alle lead vocals voor zijn rekening neemt. Om maar te zeggen dat Wells niet stilgezeten heeft, aangezien hij ook alle muziek, lyrics en productiewerk op zich neemt. Zelf noemt Wells dit de beste plaat die Teramaze ooit gemaakt heeft, maar dat is natuurlijk een euvel dat zowat alle bands hebben, namelijk dat hun laatste plaat ook hun allerbeste ooit is geworden. Tot ze de volgende gaan uitbrengen natuurlijk. We vinden dit zeker niet de beste plaat van Teramaze. Schrik alvast niet, want ook deze plaat staat compositorisch en productioneel weer op een hoog niveau. Alleen is het zo dat Wells de nummers tegenwoordig zo schrijft dat er nieuwe moderne invloeden in komen te staan. En dat was bij de vorige plaat ook al zo, toen we schreven dat het een totaal verschillende plaat was geworden ten opzichte van het progressieve "Sorella minore". Maar we schreven toen ook dat het alle respect en waardering verdient om het toch maar te durven doen. En we staan nog steeds volledig achter die uitspraak. In die context is "Flight of the wounded" een niet-onlogisch vervolg op "And the beauty they perceive". Opener en titeltrack "Flight of the wounded" maakt met zijn bijna 11 minuten al meteen duidelijk dat Teramaze weer alle registers opentrekt. Wel(ls)iswaar nog steeds met progressief karakter, maar met veel aandacht voor vocale uitspattingen en productionele interacties met samples. Tweede track "Gold" belichaamt dit nog meer. "Until the lights" begint mooi balladesk maar werkt zich dan richting hoogtepunt met mooi ingetogen gitaarwerk. "Ticket to the next Apocalyps" is een moderne metalsong met een soms cleane en dan weer schreeuwende Wells, iets wat hier uitstekend hand in hand samengaat. Naarmate de plaat verder naar het einde evolueert horen we wel(ls) dat bepaalde thema's af en toe eens beginnen terug te komen, zonder dat dit daadwerkelijk de bedoeling is. We willen maar zeggen, vier platen op twee jaar uitbrengen zorgt er nu eenmaal voor dat bepaalde ritmes en melodiëen wel eens terugkomen, alsook zanglijnen. Gelukkig zijn deze van zodanig hoog niveau dat we hier zonder problemen wel(ls) door kunnen kijken en luisteren, maar het wordt wel even afwachten hoe Teramaze hier in de toekomst mee omgaat. Voor nu blijft ook deze tiende een dijk van een plaat, maar toch net iets minder als de vorige en al een stukje minder dan die ervoor. Maar we hebben er wel(ls) vertrouwen in. En Wells zelf? Die zal, zoals hij in elkaar steekt, er geen flikker om geven wat we denken. Want Wells doet wel(ls) zijn zin. 

83