Hell Spawn

Alweer een nieuwe band/samenstelling die Frontiers ons kan presenteren! Ditmaal een melodische heavy metal groep, dus een keertje wat steviger dan wat we van hen gewend zijn ;) Aan de microfoon krijgen we hier Terje Haroy die we kennen als de zanger van Pyramaze. In 2020 brachten zij zelf nog een album uit op AFM genaamd Epitaph, die bij ons goed in de smaak viel. De heren voegden hier nog multi-instrumentalist en songwriter Christer Haroy aan toe, plus nog een hoopje gastartiesten zoals Magnus karlsson, welke uit de Frontiers stal komt, en nog een aantal andere Scandinaviërs waar we echter nog nooit hebben van gehoord... Mantic Momentum zag eigenlijk het eerste licht al in 2011 maar het duurde toch tot 2022 eer we hier een echt album zagen verschijnen. Christer Haroy schreef samen met Jacob Hansen een song, en dit liet de bal rollen samen met het werk dat Christer Haroy deed voor zijn band Devided Multitude, Teodot Tuff en Crossnail. Samen met een bende andere gastartiesten zoals Joey Vera van Fates Warning, Truls Haugen van Circus Maximus maakte Christer een aantal eigen songs welke hem het gevoel gaven dat hij toch wel een full album moest maken. Hiervoor contacteerde hij zijn neef Terje Haroy en de twee waren vertrokken. Starten doet de plaat met "Tabula rasa" welke opent met een epische, dreigende, opbouwende intro die ons brengt bij "Course of fate". Een stevige song die ons meteen wel aantrekt en blijft hangen door het meeslepende refrein. "In the heart of the broken" dat wat naar de laatste Pyramaze naartoe gaat, dit nummer is een stukje meer poppy dan het voorgaande. "New horizon" begint dan weer heel Queensrÿche-achtig, een beetje veel à la "Breaking the silence" van het machtige "Operation mindcrime" album. "Fighter" gaat er wat kalmer aan toe, en vinden we wel een mindere song. "Trial by fire" trekt dan weer in de richting van de tweede song op de plaat maar dan met wat meer punch. En die punch hebben we dan nog wat extra bij "Final warning", het stevigste lied op de plaat. Maar dit mogen ze zeker nog meer doen. "Carry me", "In the eye of the hurricane" en "Writing on the wall" gaan verder op wat we voorgaand al mochten horen, stevige songs die erdoor knallen met het nodige meezinggehalte en melodie. Afsluiter "Diamond" begint met een akoestische intro en wordt dan een beetje omgevormd naar een stevige ballade. Minder ons ding. Wij krijgen er hier nog een bonus track bij, dus de echte afsluiter is: "(I'll never be) Maria Magdalena" waar er nog een zangeres aan te pas komt die Tina Gunnarsson heet. Dat nummer vinden we wel wat overbodig. Een goede plaat, eentje die echt wel een aantal luisterbeurten verdient maar niet meteen de plaat die we zouden aanschaffen en bovenaan ons jaarlijstje zouden zetten. Hiervoor mist ze net dat tikkeltje meer. 

80