Hell Spawn

Laten we maar eerlijk zijn: er zijn weinig sub genres die zo aan elkaar hangen als die van de oldschool NWOBHM beweging. Op deze editie zag ik daar meerdere bewijzen van: oude vrienden die in groten getale verzamelden om hun oude en nieuwe helden het podium te zien bestormen, oude, reeds verkleurde shirts en backpatches die mij bij wijlen onbekend voorkwamen, het reeds rijkelijk vloeien van gerstenat voor er ook maar één noot door de speakers kwam... Let's get this unholy party started! En beginnen deden we meteen met landgenoten WARHEAD (8/10) die de toon zetten voor de rest van het festival. Snelle licks en bonkige riffs gingen prima hand in hand met de typerende hoge zang die we bij oldschool acts verwachten. Wat een heerlijk gevoel om iedereen te zien headbangen in plaats van te filmen of foto's te nemen, net of je terug in de tijd bent gegaan! 

Er werd het volk amper adempauze gegund of daar kwamen de Franse fanaten van TENTATION (9/10) al tevoorschijn uit de podiumrook. Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik nog nooit van deze mannen had gehoord, maar dat deed er helemaal niet toe. Iedere oldschooler of liefhebber van bands als Accept en dergelijke, liet meteen de zaal op haar grondvesten daveren met dolenthousiast gejuich voor deze band, ikzelf was er deel van! Meezingrefreinen, riffs om van te smullen aan een onheilig tempo, what's not to love? Extreem jammer dat ik achteraf bij de merchstand zwaar op mijn honger bleef zitten voor merch, maar soit, zo gaat het nu éénmaal soms. 

Nu was de beurt aan COBRASPELL (8/10) Voor degenen die hun clips op YT hebben gekeken, vergis u niet; dit is tegenwoordig een volledig vrouwelijk bemand (get it?) collectief. Ik was maar wat blij dat de dames vertrouwden op hun vaardigheden als muzikanten om het publiek te winnen, niet op hun seksualiteit. En dat gebeurde wel degelijk begot! Ieder nummer was catchy als een brand die zich verspreidt, wederom ging het publiek vlotjes, met twee vingers op elke hand omhoog, compleet los. Bij wijlen moest ik stemgewijs even denken aan Warlock, wat ik persoonlijk enkel een compliment vind. Ken je dat gevoel van bij sommige bands dat een cover het enige lichtpuntje was in heel hun set? Was hier niet zo, de dames speelden er eentje van W.A.S.P. ("F**k Like A Beast") alsof ze het zelf uit hun mouw hadden geschud, klasse! 

Nadat het (in dit geval positieve) gif van de cobra iedereen weer wat helder liet denken, kwamen de mannen van STALLION (9/10) op de proppen. Oké, eerst en vooral: je hebt oldschool en je hebt oldschool. Stallion wist het zowel in muziek als in looks volledig accuraat over te brengen! Een snelheid in de muziek waar je moest op voorbereid zijn, gebracht door Deutsche jungs gekleed in niets dan zwart leer en studs, sommige dingen passen gewoon perfect! Qua vocalen moet u zich het volgende inbeelden: de snelheid van Exiter, gecombineerd met de toonhoogtes van Helloween en dergelijke, dan heb je ongeveer een idee van wat ons zoal in het gelaat werd gesmeten.

Na al het geraas en gebeuk, werd de bühne opgeruimd voor ABSOLVA (9,5/10) Voor iedereen die de afgelopen tien jaar in de West- Vlaamse metalscene actief is geweest, vooral dan op het gebied van live optredens, zal deze naam absoluut geen vreemde zijn. Met hun Iron Maiden-achtige manier van spelen en hun kingsize ambitie, zijn de mannen van Manchester nog steeds a force to be reckoned with! Na een leegloop van de zaal toen Stallion hun set beëindigden, stormde een trouw publiek weer richting podium en met een goede reden! Gitaristen Chris en Luke Appleton slaan de ene geniale riff na de andere uit hun botten, terwijl de bas en drum hen perfect aanvullen en versterken. De eerste twee, drie nummers is het wat moeilijk om Chris' stemgeluid uit de plotse brij van geluid te onderscheiden, gelukkig herpakt het geluid zich en kan iedereen zo getuige zijn van de Ten Year Anniversary van Absolva, die klinkt zoals het moet.

Ik zou zeggen, dan nu door naar de volgende band, maar... eens voormalig Iron Maiden zanger BLAZE BAYLEY (9/10) het podium betreedt, ziet het (daarom niet bijzonder oplettend) oog, dat de mannen van Absolva wederom op het podium staan. Ze zijn de liveband van Blaze, vandaar! Dat betekent een dubbele shift, maar geen nood... Gezien het vandaag eveneens de 25-jarige verjaardag is van Blaze's tijd bij Iron Maiden, wordt er niet te zwaar aan al het muzikale werk getild, toch niet door de gebroeders Appleton! Keer op keer worden er namelijk klassiekers als "Man on the edge", "Virus" en "The clansman" gespeeld, alsof het Broeder Jacob betreft. Blaze zelf is weer eens zijn energieke zelf, een entertainer die het publiek van bij de eerste seconde kan meeslepen en vasthoudt tot het einde van de set. 

Dan wordt de line-up wel degelijk compleet gewijzigd en wel door de mannen van CLOVEN HOOF (7,5/10) waarvan iedereen meteen merkt dat er enkele wijzigingen hebben plaats gevonden in de band. Vocals en gitaar worden gebracht door jongere mannen dan er aanwezig zijn op de bas, maar het mag de pret alleszins niet drukken! Je krijgt bij deze mannen nog steeds hetgeen je verwacht. Met name oldschool heavy metal die bewijst dat ze indertijd, toen het genre de wereld bestormde, één van de toonaangevers was. Het publiek lost er wederom pap van en geniet van het muzikaal bombardement dat hun kant wordt opgestuurd. Misschien wat te lang naar de zin van het merendeel van het publiek, die duidelijk kwamen voor de volgende naam op de affiche. 

En dat was niemand minder dan het Britse RAVEN (9/10) waar overduidelijk veel mensen stonden op te wachten. Ikzelf kende deze naam uit de vele documentaires en verslagen van indertijd, toen de eerdergenoemde eerste golf van NWOBHM serieus lawaai begon te maken. Maar... hier gaat het wel degelijk om ervaring die weegt! Raven raast het podium op alsof het hun eerste optreden ooit betreft, sluit hun klauwen om het publiek en laat niet meer los! Er wordt keihard meegezongen, geheadbangd, en hier en daar zelfs gecrowdsurft. Hoelang geleden ook, de boodschap blijft exact dezelfde: laat je niet de grond inboren door iedereen die je niet vertrouwt omdat je lang haar hebt, van heavy metal houdt, tattoos hebt, laat ze maar de pest krijgen! Eerlijk waar, zoveel energie bij een band die al een respectabele leeftijd heeft bereikt, dat zie je niet elke dag! 

Als laatste en headliner mocht Coroner (8,5) afsluiten op Blast From The Past, eentje waar wij persoonlijk enorm naar uitkeken, want deze Zwitsers komen niet zo vaak buiten! We kregen een setlist die vooral neigde naar de laatste 2 platen, echter zaten de fans die nog overbleven, in de toch wel jammer genoeg leeggelopen zaal, te wachten op een wat meer gemengde set met een betere verdeling tussen de albums in plaats van 1 song van "R.I.P" en "Punishment For The Decadence" en 2 van "No More Color" ten opzichte van 4 songs van zowel "Grin" als "Mental Vortex". Desalniettemin was het een fenomenale show, het geluid zat goed, de band had er duidelijk op hun eigen manier zin in en alles klonk zoals dat moest klinken, dit is techno-thrash zoals het hoort! Wij zijn voldaan naar huis gegaan. De afwezigen of de vroeg-naar-huis-gaanders hadden zwaar ongelijk! (Sara)