Hell Spawn

Spoiler alert, de albumtitel zou je doen vermoeden dat dit hun laatste album is, maar dat is niet zo. De heren vonden hun inspiratie in de pandemie en de medische problemen die ze zelf doormaakten. Stryper is al lang niet meer enkel die 'christian metal band', ze wisten ook heel wat andere zieltjes te winnen. De Californische band die steevast geel en zwart combineert, is bijna veertig jaar bezig. Halfweg de jaren negentig probeerden ze hun stijl te wijzigen maar dat bekwam hen zo slecht dat ze er enkele jaren de brui aan gaven. In 2003 zagen ze opnieuw het licht en eigenlijk is het zoals met goede wijn. Ik denk dat ze beter worden met ouder worden. Dit nieuwe album vind ik eigenlijk één van hun beste. Nummers als "See no evil hear no evil", "Same old story", het ingetogen "Near" en "Heart & soul", het zijn stuk voor stuk pareltjes. De kenmerkende zang met hoge uithalen, de occasionele koren en dat typische gitaarwerk, een mens kan er blijven naar luisteren. Drie van de vier bandleden zitten erbij van het prille begin, misschien is dat wel een deel van de verklaring. Muzikaal blijven ze in het melodieuze populaire glamrock / classic rock straatje van bands als Dokken, Def Leppard en consoorten. Het is niet dat hun muziek vernieuwend is, maar het is gewoon goed uitgevoerd, vol passie en emotie. Meer heeft een mens niet nodig...

85