Hell Spawn

Het begrip supergroep is met name bij Frontiers ondertussen uitgegroeid tot een, met enige zin voor overdrijving, wekelijks uitje van werkloze (top)muzikanten die hand- en spandiensten verlenen aan een of andere songwriter. Daardoor klinken de nummers op de verschillende platen tegenwoordig ook vaak quasi hetzelfde, zij het met de aanpassing van alweer een andere gitarist of zanger. Generation Radio valt absoluut onder het predikaat van supergroep, met dien verstande dat de band in de ware zin van het woord hier ook alles in eigen handen neemt. En dat gaat van songwriting tot recording. En zo kom je dan uiteindelijk wel uit waar een supergroep voor staat. In het geval van Generation Radio gaat het hier om absolute toppers als Jay DeMarcus (Chicago, Rascal Flatts), Jason Scheff (Chicago), Deen Castronovo (Journey, Bad English, Revolution Saints) Tom Yankton (Jimmy Kimmel, Rolling Stones) en Chris Rodriguez (Shania Twain, Michael Bolton). De nummers worden beurtelings gezongen door DeMarcus, Scheff en Castronovo en blinken stuk voor stuk uit in vakmanschap, kunstig gebeiteld volgens de normen van hoe een nummer radio-friendly kan klinken. Daardoor mist de productie af en toe wat ballen, zeker als je houdt van stevige rock of metal, maar hierdoor komen ook de kwaliteiten van de zangers steevast bovendrijven. En die zijn uiteraard ook niet min. Opener "Why are you calling me now" is een toonbeeld van hoe een classic rock track moet klinken. Als een kruising van Chicago en Toto aangevuld met Def Leppard-achtige shouts komt dit binnen als een bom. Scheff klinkt hier als een jonge twintiger! Waanzinnige opener is dit. Tweede track "Angels" zou dan zo op een Journey plaat kunnen gestaan hebben, en DeMarcus en Scheff wisselen hier af terwijl Castronovo in het refrein prachtig bijtreedt. Wederom een toptrack. "All night to get there" brengt ons nog meer Journey-achtig werk, met een schitterende DeMarcus op vocalen. Deze track had ook zo op de platen van Save the World kunnen staan, onze favorieten van vorig jaar! "I hope you find it" is dan weer een van de ballades, een goeie track weliswaar, maar die verbleekt volledig bij het daaropvolgende "Time to let it go". Wat een monstersong. Hier hoor je jammer genoeg het radio-vriendelijke karakter van de plaat, want de gitaar had hier een stuk prominenter in de mix mogen staan. Maar wat een wereldsong weer. En zo gaat deze plaat 40 minuten door, tot er met "Finally got it right" afscheid wordt genomen. Hopelijk komt hier een vervolg op, en vooral, gaat de band Europa aandoen voor enkele shows, want dat blijkt wel degelijk de bedoeling te zijn. Ondertussen leggen we deze plaat gegarandeerd nog een keer of 100 op. Wereldschijf en gegarandeerd top 5 dit jaar.

91