Hell Spawn

Een geheel nieuwe band krijgen we hier voorgeschoteld met Idol Throne uit de Verenigde Staten. De heren uit Indiana brengen ons naar eigen zeggen een mix van vanalles en nog wat. Invloeden van de Amerikaanse power metal, de Bay Area thrash, traditionele en neoclassical metal en om het compleet te maken ook nog wat jaren '90 progressieve metal met toch wel een sterke focus op songwriting en melodie. Tja, dat is een hele mond vol natuurlijk, en een hele boterham om aan te voldoen! De band vond zijn oorsprong al in 2018 maar het duurde toch tot 2021 voor de eerste demo "Proof of life" verscheen. In datzelfde jaar zetten de heren nog de puntjes op de i en maakten er meteen nog een full album bij welke "The sibylline age" heet. Deze start met de opener "A tale untold", welke op een klassieke manier wordt ingezet, wat wind, regen en een klassieke gitaar. Daar krijgen we het 'neoclassical' stukje al uit de beschrijving ;) Het klassieke deel duurt natuurlijk niet heel lang en gaat dan over naar een iets stevigere song genaamd "Unholy warrior" waar Jake Quintanilla meteen opentrekt met een hoge uithaal. We krijgen een thrash-song die wat opgaat naar een oude Metallica. Alleen moeten we wel nog wat wennen aan het stemgeluid van Jake Quintanilla. "The labyrinth" gaat dan weer verder in de meer traditionelere metal met een steviger kantje. In een song als deze vinden we de stem van Jake Quintanilla eigenlijk beter passen. Doet ons wat denken aan iets Visigoth-achtig. We thrashen dan weer verder met "Sacred fire". "White wolf" krijgt daartegen weer dat klassiekere heavy metal kantje, dit vinden we de band beter afgaan. Zowel voor het zanggeluid als muzikaal. "Last full measure" begint opbouwend en trekt dan ook weer meteen een stevig tempo naar voren. Dit is tevens een volledig instrumentale song waar we een mix krijgen van al hetgene wat we reeds hebben opgenoemd. "Crown of fools" zet na het introriedeltje ook meteen de thrash knop aan. Terwijl "Raven's blade" dan meer de progressievere kant opgaat en het technische kantje van de band naar boven haalt. We krijgen hier en daar gitaarstukjes à la Toxik, Symphony X en consoorten. 'Wiedelwiedel' zoals onze eigen Mr. Hell dit zou noemen! "Power and control" gaat hierop verder maar legt de noot vooral terug op thrash. Titelnummer en tevens afsluiter "The sibylline age" is de epic song van het album met maar liefst 11'32 op de teller. Hier krijgen we opnieuw de mix van vanalles en nog wat met vooral een modernere toets. Een goed debuut! We moeten wel toegeven dat we net iets meer fan zijn van de traditionelere songs en dit dan vooral door de zang erop. We vinden het iets minder passen bij de thrash songs. Desalniettemin zit het allemaal goed in elkaar. 

83