Hell Spawn

Onze Noorse viking Jorn Lande kunnen we intussen al een zeer lange intro geven. Deze meneer toont niet enkel graag zijn horns naar ons, hij heeft ook al een lange waslijst van bands en projecten waaraan hij zijn medewerking heeft verleend. We kennen deze man natuurlijk als frontman van de eerste Masterplan platen, Ark en Beyond Twilight en Millenium maar ook van de hele resem projecten à la Allen - Lande (waar wij tevens grote fan van zijn), Avantasia, Dracula, Nostradamus, Ayreon. En natuurlijk zijn eigen band JORN. Waarmee hij ondertussen dit jaar zijn vijftiende langspeler uitbrengt, dat kan ook al tellen! In het muziekwereldje zelf draait Jorn al sinds 1990 mee, maar met zijn eigen band JORN begon hij een tiental jaren later in 2000. Voor deze nieuwe plaat zijn er ook wel wat line-up wisslingen geweest: zo krijgen we Adrian SB op de gitaren, Nik Mazzucconi die we kennen van Labyrinth, Edge of Forever en Sunstom aan de basgitaar, Tore Moren die in het verleden ook al bij de band heeft gezeten komt de heren weer vervoegen, dit geldt ook voor drummer Francesco Jovino. En uiteraard is Alessandro Del Vecchio ook opnieuw van de partij voor de keyboards. Starten doen we meteen met de eerste single "Over the horizon radar" een typisch JORN nummer, we vinden dit meteen een knaller van formaat. Een heel goede song die je snel meetrekt en die je blijft meezingen. "Dead London" vinden we dan alweer een tikkeltje minder, misschien doordat de song meer dan 7 minuten duurt, een kortere versie had ons misschien meer kunnen bekoren. Iets te veel herhalingen. "My rock and roll" trekt alles wat naar beneden en sleept zichzelf erdoorheen. "One man war" houdt dit slepende tempo aan. "Black phoenix" brengt ons dan weer wat meer power, opnieuw een typisch Jorn nummer. Geen verrassingen, en dit geldt ook voor "Special edition". Hier valt voor ons de plaat dan ook een beetje in, jammer genoeg. "Ode to the black nightshade" helpt hier niet echt bij. Alles valt helemaal stil. "Winds of home" leek op het eerste gehoor een frisse wind in te blazen na een resem slepende songs, maar deze blijft dan weer opbouwen zonder ergens naartoe te leiden. "In the dirt" doorbreekt dan wel wat dat slepende tempo, maar we zijn er nog niet. We slepen ons verder door "Believer" zo naar "Faith bloody faith", welke we de eerste keer te horen kregen vorig jaar toen Jorn deelnam aan de Melodi Grand Prix, de Noorse contest voor het Eurosongfestival. We moeten toch toegeven dat we het bijzonder vinden hoe dat Eurosong-gedoe leeft in die Scandinavische landen, want je ziet wel vaker dergelijke bands of artiesten hieraan deelnemen, dit moet iets speciaals zijn ginds. Bij het uitkomen van dit nummer vonden we dit meteen een leuk lied, en nu nog steeds. We krijgen hier wel een iets andere en langere versie. Vooral de intro is wat anders, hiervoor geven we de voorkeur aan de Eurosong-versie. Voorts zijn beide liedjes gelijkaardig. Spijtig genoeg moeten we ook stellen dat het eerste en laatste nummer van deze "Over the horizon radar" de beste songs zijn. Een gekend "probleem"op de Jorn platen is steeds dat er héél wat gelijkaardige en slepende songs de revue passeren, en we missen hier dan ook weer de nodige tempowisseligen en power om wat afwisseling te brengen en het levendig te houden. 

78