Hell Spawn

Het geluid van de jaren tachtig is meer dan ooit terug. Wat toen als doffe ellende bestempeld werd, is nu een trend geworden. Een mooi voorbeeld daarvan is de laatste Tysondog plaat waar 'de oude garde' krampachtig zit te roepen naar de 'sound from the eighties'. Dat 'geluid' dat toen werd gecreëerd, komt voornamelijk voort door de topproducties (niet dus) van weleer van de heer Keith Nichol, vaak voortkomende uit de 16-sporen tellende Impuls Studio. De producties waren vaak ondermaats; bewijs daarvan zijn de eerste Venom platen bijvoorbeeld, platen die met de tijd steeds legendarischer worden. In deze atmosfeer wil ik deze "Rosa mystica" van het Canadese Cauchemar bespreken. Het betreft hier echter geen opnames van veertig jaar geleden die op de plank zijn blijven liggen en nu worden uitgebracht. Of het de opzet was van de band om zo te klinken wil ik dan ook in het midden laten. Ik ben niet vertrouwd met het eerdere werk van de band, maar ondertussen is dit hun derde langspeler met acht songs erop. Het was eventjes wennen aan de Franse teksten en de typisch eighties klinkende zangeres Annick Giroux die me een beetje aan onze eigen Kate (Acid) doet denken. Er wordt een vrij doomy sound neergezet. Hoogtepunten zijn het tittelnummer en "Rouge sang". De cover is een eenvoudige pentekening en maakt eigenlijk al duidelijk welk vlees we hier in de kuip hebben. Het is allemaal best aardig en het is leuk om te varen op de golven van de jaren tachtig, maar om dit product uit te brengen in 2022 getuigt toch wel van de nodige dosis lef. Een vrij hoge score dus omdat ik ervan uitga dat het de intentie was om zo te klinken en deze sound neer te zetten, alhoewel ik demo's heb uit die periode die beter klinken dan deze "Rosa mystica".

73