Hell Spawn

H.E.A.T op steroïden. Zo kan je, nee, moet je eigenlijk deze New Horizon omschrijven. Het geesteskind van Jonas Tee (multi-instrumentalist, songwriter) krijgt hier een stevig, power-metalachtig vervolg middels deze New Horizon. Niet in het minst door de zang van ene Erik Grönwall, die we natuurlijk allemaal kennen als de zanger van de voorbije H.E.A.T platen, en die onlangs toetrad tot de Skid Row line-up. Dat schept uiteraard hele hoge verwachtingen, niet in het minst omdat we eigenlijk wel grote fan zijn van H.E.A.T. En nog meer omdat Frontiers met de nodige bombarie deze plaat aankondigt als een hoog-in-de-lijstjes eindigende plaat voor 2022 voor de powermetal liefhebber. Nu zijn er natuurlijk wel meer dingen die Frontiers allemaal verkondigt waar we aan twijfelen, net zoals we twijfelen aan de kwaliteit van elke vinylplaat die ze de laatste tijd uitbrengen, maar bon. En het moet gezegd, na de obligate intro barst deze schijf los met het krachtige "We unite". Een snelle, krachtige song met neo-klassieke inval (hallo Yngwie!) en een flitsende Grönwall. Ook derde nummer "Stronger than steel" kan ons bekoren, een nummer dat zeker niet zou misstaan op een hedendaags Saxon album. En zo maken we ons op voor effectief een sublieme schijf, toch? Wel, helaas niet helemaal. Want vanaf song vier "Cry for freedom" wordt het blik meligheid steeds verder opengetrokken. "With the force of gamma rays" zingt Grönwall hier, maar dat niveau wordt niet bereikt. "Call of the undergound" klinkt dan weer als Eclipse met een vleugje ballen erbij. "Stardust" gaat er als een speer vandoor, maar valt dan obligaat stil en krijgt een overduidelijk Stratovarius-achtig vervolg met een flauw refrein. Iets waar bands als Stratovarius en Labyrinth toch een stuk beter mee weten om te gaan. "Event horizon" is dan wel weer een stuk sterker, met mooie onderliggende toetsenpartijen. Uitstekend nummer! En zo nadert de plaat zijn einde om met de titeltrack, die ons aan de sterkste periode van Kamelot doet denken, na net geen 50 minuten af te sluiten. Concluderend is dit zeker een goede plaat geworden, die wel degelijk gretig zijn aftrek zal vinden bij de fans. Plaat van het jaar gaat het zeker niet worden, zelfs onze top 10 halen zal er ongetwijfeld niet inzitten. Maar het plebs zal deze wel kopen om dan na een aantal luisterbeurten over te gaan naar de nieuwe aanschaf van de dag. En zo heeft Frontiers het natuurlijk graag. 

80