Hell Spawn

De power metal van Sonata Arctica kan me al jaren overtuigen. Hun mix van noordelijke invloeden met melodieuze muziek zorgt voor een heerlijke sfeer. Tien albums brachten ze al uit en daar zaten enkele pareltjes tussen. Ook hun artwork en hun passie voor ijs waren betekenisvol voor de Finnen. Maar op dit nieuwe album willen ze teruggaan naar de essentie van de muziek. Ze traden al verschillende keren akoestisch op, maar nu is er ook een album van bijna een uur met akoestische nummers, maar door de titel hadden jullie allicht wel zo een vermoeden. Sonata Arctica beschikt over een sublieme zanger en rasmuzikanten, maar helaas komt hun waarde op zo een akoestisch album niet echt tot zijn recht. Is dit goede muziek? Jazeker, de nummers zijn prachtig in hun eenvoud. Het kan dat sommige luisteraars dit gewoon top zullen vinden. De melancholie, de melodielijnen, de intimiteit, het is sowieso aanwezig. Het zijn geen nieuwe nummers, maar ze hebben natuurlijk een uitgebreide keuze uit eerder verschenen werk. De nummers zijn effectief gestript tot op het pure bot en dat heeft zijn charme. Het is ook niet dat ze de elektrische gitaren gewoon vervingen door akoestische, de songs kregen nieuwe arrangementen. Maar zelfs na enkele keren luisteren went het niet voor mij. Je hebt constant het gevoel dat iets ontbreekt. Dat er hier een publiek voor is wil ik gerust geloven. Want blijkbaar staat de volgende akoestische toer binnenkort geprogrammeerd en "Volume Two" verschijnt ook vrij snel na deze release. Oké, als easy listening op een winteravond bij het haardvuur, om lekker weg te dromen, zou ik dit zeker aanbevelen. Sonata Arctica zal met deze verzameling ongetwijfeld mensen gelukkig maken en tot tranen toe beroeren, maar als ik mag kiezen ga ik voor de originele en pittiger nummers...