Hell Spawn

Tony Martin. Niet de wielrenner, neen. De zanger, meneer. Weet u wel? De man, die door vele 'echte' Black Sabbath fanaten over het hoofd wordt gezien. Genegeerd meneer. Die kleine, Dio, die konden ze nog net slikken, de Ozzy hielenlikkers. En ach, die "Seventh star" plaat met Glenn Hughes was een Iommi soloplaat, toch?  "Born again", dan weer, met Ian Gillan op zang, was een product uit de grote LSD periode waarin niets was wat het leek, zelfs de platen niet, neen, zelfs de bandleden leken niet te zijn wie ze waren. Begrijpt u meneer? Maar dan... zou er opeens iemand opgedoken zijn op platen met illustere namen als "Eternal idol", "Headless cross", "Tyr" en "Cross purposes" en "Forbidden"... nooit gebeurd, meneer. Echt niet. Leugens, verspreid door geheime bondgenootschappen die banden hadden met Blackmore. Of Gillan. Leugens, om Ozzy, de door vleermuizen zo gevreesde jager, in diskrediet te brengen. Immers, hij, en alleen hij, is de belichaming van de Zwarte Joodse Rustdag. Politieke motieven meneer. Niet meer dan dat. Voor anderen, het plebs dat minder adeptgedrag vertoont, zijn dit wel degelijk platen die op velen van ons, inclusief ondergetekende, een grote indruk nagelaten hebben. En dan vooral door de goddelijk krachtige, unieke stem van Martin, de zanger, niet de wielrenner! En oké, we zullen dan wel het barslechte "Forbidden" buiten beschouwing laten, want dit was inderdaad koren op de molen van de negationisten. Maar eigenlijk deze gehele bloemlezing om maar te melden dat niemand minder dan Tony Martin de zanger, niet de wielrenner, in 2022 sinds lange tijd opnieuw van zich laat horen middels deze "Thorns". De goede man duikt de laatste jaren af en toe op als gastzanger op albums van Ayreon, Star One of Magnus Karlssons' Freefall. Maar nu dus een volledige soloplaat, de eerste sinds het matige "Scream" uit 2005 en het dan wel weer uitstekende "Back where I belong" uit 1992 alweer. De goede man werd ooit door Vandenberg op een auditie geweigerd alvorens Iommi hem aan boord hees van het Black Sabbath schip en het fenomenale "Eternal idol" op de wereld werd losgelaten. Daarna werd voor ons de beste Black Sabbath schijf OOIT ingeblikt, namelijk "Headless cross", een ook "Tyr" was van waanzinnig hoog niveau. Maar goed, in 2022 brengt Tony dus "Thorns" op de markt. En we zijn toch in dubio... Enerzijds willen we zo graag dat alles wat deze man doet in goud verandert, maar er zijn toch ook dingen waar je als recensent niet blind voor mag zijn. Is dit een waanzinnig sterke plaat geworden, die je zou mogen verwachten van iemand als Martin, temeer als je ziet wie er allemaal aan meewerkt? Neen, dat is het niet geworden. En dat heeft een aantal redenen. Enerzijds heeft Tony Martin niet meer dezelfde giga-stem van 35 jaar geleden. Nog steeds heel herkenbaar en stevig, maar niet meer super-toonvast in de heel hoge noten. En dat is best wel vreemd, want je kan in de studio toch wel vaker opnieuw inzingen als het niet helemaal 100 procent is. Dit is hier niet altijd gebeurd, of misschien wel, maar kon het niet meer beter, dat kan ook. Is het dan abominabel? Neen, helemaal niet, maar we hebben nu eenmaal die stem van "Headless cross" in onze hoofden, en die krijgen we niet weg. Is dit eerlijk na al die jaren? Waarschijnlijk niet, maar ja... Verder is de productie ook niet 100 procent. Die had best wat krachtiger gemogen, met wat meer dynamiek. Ten derde en belangrijkste... Martin is niet half de songwriter als wielrenner, eeeeuuh zanger. De nummers zijn vaak repetitief van karakter, leunen op wat Martin deed bij Sabbath, maar halen nooit het niveau. Opener "As the world burns" is pakkend en knallend en ook "Book of shadows" en "Nowhere to fly" zijn goede tracks. "Crying wolf" is wat vreemd akoestisch, maar werkt op één of andere manier wel. Daartegenover staan mindere tracks zoals "No shame" en "Passion killer".  Samengevat: dit is een degelijke plaat geworden die echter een stuk beter had kunnen zijn mits een goede producer en songwriter. Nu krijgt ie, mede omdat we eeuwig fan zullen zijn van Tony de zanger, niet de wielrenner, een 80 toegewezen. Maar dit is uiteraard nooit gebeurd, begrijpt u meneer? 

80