Hell Spawn

Een nieuw album van deze Finse grootmeesters is voor mij altijd een beetje feest. Het is trouwens al vier jaar geleden dat ze nog een schijf op de wereld loslieten, maar ik kan nu al verklappen dat het wel het wachten waard was. Die schitterende wisselwerking tussen growls en aanstekelijke clean vocals, de melodie in combinatie met de agressie, het gevoel van melancholie dat ze weten op te roepen, al meer dan dertig jaar is het hun handelsmerk. Mythologie, cultuur en natuur staan sowieso centraal in de teksten. En bij elk nieuw nummer hoor je hun stempel, het is onmiskenbaar Amorphis. Ook op dit veertiende album hoor je die typische kenmerken. Van bij opener "Northwards" hoor je dat dit opnieuw een klasse-album is. Een rustig nummer als "The moon" heeft die onwaarschijnlijke schoonheid die je nauwelijks kunt bevatten. De vocale mix op "Windmanne" is gewoon subliem. Eigenlijk heeft dit zestal een zoveelste meesterwerk afgeleverd, dat heel wat fans voor enkele uren op repeat kunnen zetten. Ik ben er zeker van dat enkele nummers alweer tot instant klassieker zullen gebombardeerd worden. Maar anderzijds, ik heb hier weinig vernieuwing gehoord, tenzij links en rechts een iets progressiever en commerciëler geluid.  Oké, dat hoeft absoluut niet altijd, maar af en toe iets buiten de lijntjes kleuren moet toch kunnen. Afsluiter "My name is night" is wel een knap ingetogen duet met een gastzangeres, en misschien enkel daarom is het mijn favoriet van deze release. Spelen de Finnen te veel op zekerheid? Ben ik aan het muggenziften? Zelfs de perfectie kan beginnen tegen te steken, en dat gevoel heb ik helaas bij momenten wel. Had ik niet geweten dat het een nieuw album was maar een compilatie van oudere nummers, ik kon het geloofd hebben. Nu ja, als je daar niet om geeft heb je hier sowieso een plaat voor de jaarlijsten want objectief gezien blijft het gewoon een knalplaat. Maar na hun vorige albums ligt de lat gewoon zo hoog. En hoe overtref je het beste van het beste?

87