Hell Spawn

De heer Herman Frank vliegt er nog eens in met Victory. Jawel, u leest dit goed! Na een break van ongeveer 10 jaar na hun laatste album "Don't talk sience" - welke eigenlijk geen te grote potten heeft gebroken - komt de Duitse band weer op gang met hun elfde studio album "Gods of tomorrow". Eentje waar we wel benieuwd naar waren, want, ja, wij zijn fan van de oude platen en tevens klassiekers van de band zoals "Don't get mad... Get even", "Hungry hearts" en dan vooral "Culture killed the native" en "Temples of gold". Wat de band later heeft gedaan, hebben we echter niet meer zo gevolgd aangezien de platen ons wat minder konden bekoren. Herman Frank is de dag van vandaag echter het enige originele lid in Victory en verwelkomt Gianni Pontillo op zang, Mike Pesin op gitaar, Mike Stein aan de trommels en Malte Burkert aan de basgitaar. Mike Pesin kennen we dan weer van de laatste Herman Frank soloplaat, maar de anderen blijven onbekenden voor ons. Deze cd telt 13 songs, dus we vliegen er maar beter in. Starten doen we met "Love & hate", eigenlijk weten we niet meteen wat we hiervan vinden. Klinkt dit als Victory? Goh, niet per sé. Het klinkt alvast wel als stevige rock & roll net zoals titelsong "Gods of Tomorrow" welke reeds bekend gemaakt werd met een clip erbij. Er komt wel een streepje Victory bij, maar wij krijgen ook een Accept gevoel, wat niet abnormaal is natuurlijk. Eerste single "Cut to the bone" gaat mee in het straatje van "Love & hate", toen we dit hoorden, wisten we eigenlijk ook niet goed wat te denken, dit klinkt voor ons niet als Victory. "Dying in your arms" trekt het tempo wat lager, maar dit duurt maar even want "Hold on to me" geeft ons dan eindelijk die iets of wat Victory-vibe die we kennen van op "Temples of gold". Hiermee zijn we vertrokken want "Into the light" zet deze tendens verder, zelfs nog iets steviger dan de voorganger. "Unconditional love" had ook zomaar een B kantje kunnen zijn van "Temples of gold". Terwijl "My own desire" net zoals "Into the light" meer een "Culture killed the native" feeling heeft. "On fire" en "Rising force" gaan volledig verder zoals we reeds hoorden. Afsluiten doen we met "Leave you alone". We kunnen concluderen dat het album niet volledig was wat we ervan verwacht hadden, we hadden het iets meer old school Victory verwacht en/of gehoopt. Eens de plaat wat op gang komt, kwam daar wel verbetering in, maar echte uitschieters zitten er niet tussen, alles blijft wat aan de vlakte. Aan de zang van Gianni Pontillo moeten we soms toch even wennen. Alles klinkt net wat rauwer en minder gepolierd dan we gewend waren van Fernando Garcia of Charlie Huhn. 

77