Hell Spawn

Neen, dit is niet het Britse Shadowland het progressieve rock gebeuren rond Clive Nolan en Karl Groom die ons tijdens het laatste decennia van de vorige eeuw wisten verblijden met een drietal uitstekende prog-pop platen. Dit kwintet, opgericht in 2018, komt uit New York en brengt ons traditionele New Wave of British Heavy Metal. Met een vleugje American metal. Hoe je het draait of keert: de plaat ruikt harder naar de tachtiger jaren dan de jaren tachtig zelf. Ik vind de vocale prestaties van Tanya Finder lichtjes tegenvallen. Haar bereik is iets te beperkt. Dat wordt echter perfect opgevangen door de rest van de band. De toon wordt meteen gezet met de opener "Ligeia" met best boeiend solo- en gitaarwerk. Het tittelnummer van de plaat klinkt wel erg als Priest tijdens de eerste helft van de jaren tachtig. "Walking in the shadows" is een iets rustiger nummer maar "Rising tide" weet mij dan meer te boeien. "Warhound" is een nummer waar de Iron Maiden invloeden inzitten. Eigenlijk is het allemaal wat te veel van hetzelfde. De totale speeltijd bedraagt achtendertig minuten, iets wat veertig jaar geleden acceptabel was. Conclusie: muzikaal en productioneel klinkt alles behoorlijk en de songs op zich zijn goed. Het totaalpakket is misschien iets te braaf, ik mis wat vuurwerk. En ja: Tanya is geen top zangeres wat ook maakt dat ik het iets moeilijker heb om deze "The necromancer's castle" nog eens op zetten. Niet slecht voor een debuut, maar er is nog werk aan de winkel.

71