Hell Spawn

De Amerikanen van Mordred zijn voor ons altijd al een ‘specialleke’ geweest. Komende uit de Bay Area en ontstaan in 1984, een time and place waaruit veel schitterende thrashbands zijn ontstaan, of al hun eerste telg hadden geworpen. Mordred ging het ook proberen in de thrash scene, maar dan wel op een heel aparte manier, want ze gaven er een serieuze twist aan. Thrash gecombineerd met veel funk/groove invloeden, iets nieuws. Hun eerste plaat "Fool's game" uit 1989 blijft één van onze favorieten. De funk en groove waren aanwezig maar minder uitgesproken, dit kwam meer tot uiting bij het album "In this life" uit 1991 en evolueerde verder naar vrij experimenterende zaken, die eigenlijk al ver weg van de thrash metal lagen zoals we horen op de EP "Vision" in 1992 en langspeler "The next room" uit 1994. De band ging kort hierna dan ook uit elkaar. In 2015 vonden de heren elkaar terug en brachten een single uit met "The Baroness". Hun eerste nieuw werk in meer dan 25 jaar afwezigheid. In 2020 kregen we meer onder de naam "Volition", een EP met 4 songs. Hier waren we aan de ene kant zeer blij mee, maar aan de andere kant ook weer enorm teleurgesteld. Twee van de vier songs vielen volledig in de smaak, maar de rest was maar zo zo... Luister maar even naar het nummer "What we are coming to" en u kan meteen stellen dat dit zeer weinig met de oude Mordred te maken had. Experimenteren mag uiteraard, maar dit was ons een brug te ver. Een jaar na "Volition" krijgen we nu "The dark parade" voorgeschoteld. Het moderne artwork toont ons meteen het clownshoofd dat we kennen uit "Fool's game". Een goed teken? We shall see (of eerder hear). Starten doet de plaat met "Demonic#7" welke tevens de eerste single is en er ook stevig tegenaan gaat. De moderne sound komt hier goed uit. Het nummer zelf doet ons denken aan iets ten tijde tussen "Fool's game" en "In this life". Goede thrash met een streepje scratching, maar zeker niets overdreven. "Malignancy" trekt de lijn verder, net zoals "I am Charlie" wat uiteraard gaat over de hele Charlie Hebdo historie van een aantal jaren terug. “Dragging for bodies" gaat er zeer smooth en groovend aan toe. De instrumentale titelsong "The dark parade" krijgt er zelfs wat blazers bij, dit zal onze chef Mr. Hell fantastisch vinden ;) Het nummer gaat er dan ook wat orkest-achtig mee door tot het orkest wegvalt en we terug de funky thrash induiken. Geen blazers of orkesten meer voor "All eyes on the prize", we zetten dezelfde noot weer verder. "Dented Lives" en "Smash goes the bottle" brengt ons helemaal terug naar "Fool's game". Eerlijk gezegd keken we hier wat dubbel tegenop, indien het in de stijl was van "What we are coming to" en van "Volition" dan zouden we sowieso afhaken en teleurgesteld zijn. Want dit is niet de Mordred die we willen horen natuurlijk! Gelukkig (voor ons dan) dachten de heren van Mordred er zelf ook zo over en geven ze ons wat we graag horen. En dat is een fijne mix van thrash met een vleugje funk/groove net als in "Fool's game" en "In this life". Hij heeft meer dan één luisterbeurt nodig, maar blijft voor ons alsnog een geslaagde comeback. 

86