Hell Spawn

Ik maakte voor het eerst kennis met deze band op een festival in Engeland, ondertussen alweer enkele jaartjes geleden. De band vond ik meteen leuk klinken, alsook de mooie stem van Chloe. Met hun debuut "Regenrate" wisten ze me heel erg te bekoren. Een tweede full-length uitbrengen die zijn voorganger kan evenaren of overtreffen is vaak heel moeilijk. Dit blijkt nu ook het geval. De band wou duidelijk een iets hardere sound proberen, en ging daar helaas de clichétoer op door grunts toe te voegen. Op zich vind ik het persoonlijk al geen goeie grunt, dus een meerwaarde is het al zeker niet. Ook de variatie tussen de nummers is heel erg sober. Zo krijg ik heel vaak een déjà vu, omdat de band heel de tijd naar hetzelfde concept terugkeert. Laten we zeggen dat het allemaal wat stereotiep overkomt. Ze vallen wat te vaak terug op die grunts om hun sound wat harder te laten klinken. Ook zangeres Chloe waagt zich aan een paar grunts, maar daar heb ik veel minder moeilijkheden mee, omdat dit ook beperkt blijft en hierdoor ook geen storende factor wordt. Is het een gebrek aan inspiratie door heel de covid pandemie of door tijdsdruk voor de nieuwe release? Er zijn zeker ook nog positieve elementen aanwezig, maar voor hun kunnen is dit te weinig.

60