Hell Spawn

Heden is deel twee op de markt van de Dokken-maats Lynch en Pilson, die op deze plaat niet originele Dokken drummer Mick, maar zijn broer Steven Brown achter de kit hebben zitten. Om het all-in-the-family concept nog wat bij te houden, is als zanger Robert Mason (Lynch Mob) van de partij. Voorwaar een goede keuze, want Mason heeft een goede stem die perfect aansluit bij de bluesy sound die Lynch vaak uit zijn instrument tovert. Was de eerste plaat nog meer bluesrock getint, dan gaat deze meer richting classic metal/hardrock in de stijl van... u raadt het al... Dokken. Toch moeten we hier een kanttekening of twee, drie bij plaatsen. Hoewel deze plaat uitstekende momenten kent (vooral openers "Rising" en "Blood and money" zijn sterke songs), toch haalt die niet het niveau van de eerste pakweg 4 Dokken platen en ook de eerste Lynch Mob platen scoren ons inziens een pak hoger. Vaak hangen de nummers wat aan elkaar geplakt. Wat ons doet vermoeden dat dit een soort haastklus was, gedirigeerd zoals zo vaak, hoe kan het ook anders, de directie van Frontiers. Op zich heel erg jammer, maar duidelijk te horen dat dit gewoon een zoveelste project is en geen echte band. Dit komt vooral tot uiting in nummers als "Prison or paridise", "Plastic heroes" en "Devil's layground", die echt wel tot de dertien-in-een-dozijn nummers reeks behoren. De plaat klinkt goed, er wordt uitstekend gemusiceerd en gezongen, maar als echte 'band'plaat schiet deze toch wat tekort. Maar als ie wat verkoopt zal er binnen een jaar of twee vanuit de Milanese hoofdkwartieren om het derde deel gevraagd worden. En dan begint het circus alweer van vooraf aan. Er bestaan slechtere tijdsverdrijven, maar toch blijven we hier op onze honger zitten.

78