Hell Spawn

Flotsam & Jetsam, zeg nu eens eerlijk, wie vindt dit nu geen heerlijke band, en dan vooral een top liveband? Wij in ieder geval wél. Iedereen kent natuurlijk de klassiekers "Doomsday for the deceiver" uit 1986 en onze favoriet "No place for disgrace" uit 1988. Flotsam is ook een band die door heel hun carrière is blijven gaan en steeds albums is blijven maken, ook al zag het metallandschap er niet op elk moment even rooskleurig uit voor deze Arizona thrashers. Uiteraard veranderde de stijl van de band over de jaren heen, maar Flotsam kon dit wel hebben. De hedendaagse Flotsam & Jetsam klinkt iets moderner, ruwer, rauwer en steviger. De nieuwste telg "Blood in the water" is het veertiende album op hun palmares. We waren hier zeer benieuwd naar aangezien de vorige elpee "The end of chaos" ons niet echt achterover deed vallen. Enkele zeer goede songs, maar iets te veel vulling voor ons. De nieuwe single "Burn the sky" sprak ons alvast erg aan en gaf ons meteen een stomp in de maag door het strakke en stevige karakter. De plaat zet echter in met titelnummer "Blood in the water". Dit is een knaller van hetzelfde formaat als "Burn the sky". Razendsnelle gitaren verzorgd door gitaarduo Michael Gilbert en Steve Conley. De harde drums komen van niemand minder dan Ken Mary die ons ook gekend is van Fifth Angel. De stem van meneer Eric AK is nog steeds op en top, deze man kent helemaal geen sleet, integendeel! Ook live is dit telkens een plezier om naar te luisteren. "Brace for the impact" is dan weer zo'n typische hedendaagse Flotsam-song. De bassen die we hier horen worden verzorgd door nieuwe bassist Bill Bolidy, die we kennen als voormalig bassist van Toxik. Het tempo blijft hoog en zo komen we bij "A place to die", laat dat doodgaan maar voor een andere keer, want we willen dit nog graag live kunnen beluisteren ook! ;) "The walls" gaat de iets melodischere kant op, een meezingertje. "Cry for the dead" zet rustig in, we zouden bijna denken dat Eric AK hier een ballade gaat zingen, maar dit duurt niet lang, ook dit transformeert naar een stevige song, afwisselend met de rustige stukken. Genoeg trage stukken... "The wicked hour" gaat er dan weer vol tegenaan net zoals "To many lives". De song "Grey dragon" doet ons een beetje twijfelen, is het draakje op de albums dan echt grijs en niet groen? Of heeft hij door de jaren heen zijn kleurtje verloren? Deze song ontbreekt het ook zeker niet aan dubbele basdrums. "Reagression" is een voor ons atypische Flotsam song, terwijl "Undone" ons weer doet denken aan de jaren 90 periode van de band. De afsluiter met de langste titel "Seven seconds 'till the end of the world" is er eentje waar de band wat is gaan experimenteren, we krijgen hier een progressieve Flotsam voorgeschoteld. Het is niet wat we gewend zijn, maar ze kunnen dit wel hebben. We moeten toch wel zeggen dat dit een goede plaat is, maar er is toch een maar... Ondanks dat ze enorm blaast en knalt en zeker een betere plaat is dan de vorige, missen we hier en daar toch wat herkenningspunten. Alles raast in een wip voorbij en het is dan ook weer meteen weg. Misschien heeft deze plaat nog een serieus aantal luisterbeurten nodig, wie weet... 

87