Hell Spawn

Cult Metal Classics, een onderdeel van Sonic Age Records, is gekend voor het maken van re-releases van vrijwel onbekende, of intussen tot 'cult' verworden bands. Over het algemeen specialiseren deze Grieken zich vooral op bands uit de jaren 80. Ditmaal krijgen we hier de band Mesheen voorgeschoteld, en eerlijk gezegd, deze naam zegt ons helemaal niets! Deze heren afkomstig uit Los Angeles vonden hun ontstaan in 1990, ze brachten uiteindelijk één full album uit in 1992 genaamd "A matter of time" en gaven er toen de brui aan. Mesheen bracht op deze plaat een mengeling van meer melodische rock/hard rock. Drummer Bobby Tait en gitarist Joey Scott zijn afkomstig van de band Tyton (niet te verwarren met de NWOBHM band Tytan). Deze naam doet dan weer wél een belletje rinkelen. Tyton heeft het iets langer volgehouden dan Mesheen. Deze band heeft bestaan van 1984 tot 1992 en bracht twee full albums uit genaamd: "Castle Donnington" en "Mind over metal". Het is vooral door deze laatste schijf dat onze spreekwoordelijke euro valt. Terug naar Mesheen: Cult Metal Classics brengt de eerste en enige langspeler dus opnieuw uit, dit album zet in met "Fight for the peace". Dit nummer begint met een melodieuze intro en gaat dan over in een stevig nummer, met de krachtige vocalen van Ted Heath. De tweede song "Big bad city" zit op dezelfde manier in elkaar. Typische melodische US metal. Titelsong "A matter of time" begint opnieuw zeer rustig en sleept er zich een beetje door. "I'm gonna get to you" gaat dan de iets stevigere kant op. Het tempo wordt nog wat meer opgetrokken met "The next generation". "Bad reaction" doet ons dan weer wat denken aan een Skid Row-achtig nummertje, deze tendens zit bij nader inzien wel in verschillende nummers verborgen. Maar we kunnen er moeilijk een vergelijkbare band opplakken. Bij "I'm on my way" wordt opnieuw hetzelfde schema gehanteerd, een trage melodieuze intro, een nummer op hetzelfde tempo dan wat we hiervoor ook al voorgeschoteld kregen. "The bigger they are (the harder they fall)" is een akoestische song. Afsluiten doen we met "Youth-enasia", deze song gaat meer naar de heavy metal toe en is net iets anders dan wat we al gehoord hebben, de drive zit er meer in. Na enkele luisterbeurten weten we nog steeds niet goed wat we van dit album moeten vinden. De band had zijn naam misschien beter veranderd naar 'Misschien' in plaats van Mesheen. Het is allemaal zeker niet slecht, maar we vallen hier ook niet van achterover. Over het algemeen lijken alle songs zeer sterk op elkaar, ze zitten ook zo goed als allemaal op dezelfde manier in elkaar waardoor we het snel gehoord hebben. De plaat valt hierdoor dan ook vaak in herhaling. Dit is wel jammer, want er wordt goed gespeeld en er komt ook een goede zanger aan te pas. Maar of we nu echt op deze re-release zitten te wachten? Misschien...