Hell Spawn

Het van origine Deense (nou ja, met de Deens/Russisch/Georgische keyboardspeler, schrijver, producer André Andersen als enig origineel lid) Royal Hunt brengt met "Dystopia" hun vijftiende studioalbum op de markt, sinds het debuut "Land of broken dreams" in 1992. De band is van in den beginne razend populair in Azië, met name dan in Japan waar al gauw honderdduizenden platen over de toonbank gaan. De band brengt melodieuze, goed uitgewerkte metal met een symphonische uitwerking, brede toetsenpartijen domineren de muziek gevolgd door vaak neo-klassieke gitaarlijnen. Hiermee weet de band zich op de kaart te zetten en toch een eigen identiteit in metalland te verkrijgen. Ondergetekende was vooral in de periode '90 tot medio 2000 regelmatig onder de indruk van de band, vooral wanneer zanger DC Cooper (waarmee het uitstekende "Moving target" opgenomen wordt in 1995) wordt vervangen door John West, voor ons tot op de dag van vandaag nog steeds één van de allerbeste live-zangers ooit aanschouwd. Hiermee wordt hun, ons inziens althans, beste album ooit opgenomen; "Fear", waarna het huwelijk met West nog een aantal platen verder gaat, maar waarbij plaat na plaat, de magische touch tussen Andersen en West wat lijken af te nemen. West verlaat het schip en wordt vervangen door Mark Boals (o.a. Malmsteen en ooit bassist bij Ted Nugent!!) waarmee een aantal mooie platen verschijnen (onder andere "Paradox II: Collision course") waarna ook Boals het veld moet ruimen voor de terugkeer van DC Cooper, die tot op de dag van vandaag deel uitmaakt van de band. Er verschijnen een aantal degelijke, maar ook niets meer dan dat, platen ("A life to die for", "Devils Dozen") en nu dus "Dystopia". Krijgen we hier een nieuwe band te horen? Helemaal niet. Deze "Dystopia" zou perfect inwisselbaar zijn tussen de laatste 5 albums, ware het niet dat deze schijf wat extra's meekrijgt. Niet in de nummers, daar zit geen speld verrassing meer in, het Andersen-recept is niet voor vernieuwing vatbaar) maar wel door toevoeging van een pak guest-leadvocalisten. Naast DC Cooper (die vooral in de hoge regionen aardig krassen begint te krijgen op de stembanden) vinden we gouwe ouwe Mats Levén (Candlemass, Therion, Yngwie...) terug die met zijn herkenbaar stemgeluid toch een twist geeft aan de nummers waarop hij zingt. Ook zanger van het eerste uur Henrik Brockmann is terug van de partij, leuk voor de oer-fans van de eerste twee platen, net als Kenny Lübcke, die al sinds mensenheugenis de backingvocalen voor zijn rekening neemt, maar nu zelf ook een aantal lead fragmenten mag inzingen. Ook Mark Boals vervoegt de happy big family nog eens, waardoor John West de enige ex-zanger is die niet op deze plaat staat. Voor ons duidelijk een gemis, maar misschien is het water tussen Kopenhagen en New York te diep of paste het niet in Andersen's plannen. Over de nummers zelf kunnen we kort zijn: strak, melodieus en breed georkestreerd uitgevoerd, goed gebracht, maar los van elke verrassing. Hoogtepunten: "Hound of the damned" en het laatste vocale nummer "Snake eyes" waar alle vocalisten samen in dialoog gaan. Nog bij vermelden dat van de 10 nummers op deze plaat er drie instrumentaal zijn. Goeie plaat, maar niet wereldschokkend, waarmee Royal Hunt zijn levensduur weer voor de komende paar jaar bevestigd ziet. 

80