Hell Spawn

Het Meetjeslandse collectief Powerstroke heeft een nieuwe schijf op de boze wereld losgelaten, en dat is altijd een beetje feest. Het gaat snel voor de heren, want dit is nummer zes. Normaal moest het album al eerder in de rekken liggen, maar de release werd Corona-gewijs uitgesteld. Als je instituten als Ice-T en Pro-Pain tot je persoonlijke vriendenkring mag rekenen, mag je zeggen dat je gerespecteerd wordt in het milieu. Zelf omschrijven ze hun muziek als deathpop. Origineel natuurlijk maar de band is van zovele markten thuis. Als je hoort hoeveel variatie er in de nummers zit, welke invloeden je hoort, kan je niet anders dan hier een goed gevoel bij te hebben. Er heeft altijd veel variatie gezeten in hun muziek, al sinds de eerste stappen in 2007, maar tegenwoordig klinkt het vijftal gediversifieerder dan ooit. Oké, deze schijf moet je misschien een paar keren beluisteren vooraleer alle puzzelstukjes op hun plek vallen, maar eens je zover bent besef je de waarde van deze schijf. Over de (duistere) teksten is duidelijk nagedacht en de composities zijn ook top. De intro deed me denken aan Mike Oldfield en Jean-Michel Jarre, maar daarna gaan de registers open. "By my command" is éen van hun beste nummers ooit. Het titelnummer is gewoon de max, maar je hoort nog enkele nummers met internationale uitstraling. En ook op dit album hoor je opnieuw enkele gasten die een bijdrage leveren. Tim Eiermann (Liquido) en Nornagest (Enthroned) lenen hun stem. Maar waarschijnlijk zal de afsluiter voor de meeste commotie / persaandacht zorgen. Het rustige "When the fat lady sings", een herwerkt akoestisch ouder nummer, met Slongs en Stef Bos is eerder atypisch maar wel ingetogen prachtig op zich. Het zal in ieder geval voor voldoende (extra) bekendheid zorgen. En let ook eens op het krachtige gitaargeluid dat dit schijfje heeft meegekregen. Samengevat: een getalenteerde zanger met een wijd bereik en muzikanten die van wanten weten, dit moet opnieuw internationale deuren openen.

89