Hell Spawn

Eindelijk. Hij is er, de nieuwe van Cirith Ungol. Ze zetten hun eerste stappen als band in het begin van de jaren '70. En ze klonken toen al speciaal. Innoverend, beklijvend, obscuur, mysterieus, episch en tijdloos op zich. Commercieel succes bleef helaas uit, maar een cultstatus kregen ze wel. En ook nu nog herken je hun sound onmiddellijk. De markante zang, de kenmerkende slepende muzikale arrangementen zorgen er voor dat je met hen dweept ofwel er een grondige afkeer aan hebt. Hun eerste schijf, "Frost and fire", verscheen pas in 1981, maar in de underground scene veroorzaakte die wel een schokgolf. Het was duistere epische doom met teksten die geworteld zaten in de fantasy-wereld van Tolkien. Er volgden nog twee albums (in mijn ogen klassiekers) maar in 1992 kwam er een einde aan het verhaal. De opkomst van de grunge, de vele bezettingswissels en miserie met hun vierde album nekten hen. Eind 2015 kwam er een reünie, een jaar later speelden ze hun eerste optreden in jaren. Eind vorig jaar was er dan het live-album en nu worden we vereerd met hun eerste nieuwe album in 29 jaar. En zoals gezegd, dit is onmiskenbaar klassiek Cirith Ungol. Kort en bondig: wie jaren terug al fan was, krijgt een spontaan orgasme bij het beluisteren van het gekrijs van Tim Baker en zijn horde. Maar wie vroeger zijn neus ophaalde, zal dat nu nog steeds doen...

82