Hell Spawn

Dit is ondertussen al het negende album dat veteraan Jorn Lande onder zijn eigen naam uitbrengt. Ik was eerlijk gezegd een beetje de tel kwijtgeraakt. Omwille van zijn vele samenwerkingen, maar ook omdat zijn laatste paar solo albums om die zo even te noemen, geen blijvende indruk nalieten. Als we het cover album "Heavy rock radio" uit 2016 even buiten beschouwing laten (daarop was de verrassing sowieso ver onder nul te zoeken), is dit de opvolger van "Traveller" uit 2013. En we zien dat de hele line-up is gewisseld sindsdien. Dus toch even benieuwd of dat een impact had op het geluid? Neen. Is dat jammer? Grotendeels wel! Het is solide, het is meer dan degelijk uitgevoerd, het is catchy, het is rock met ballen en zelfs geïnspireerd te noemen, maar het is oh zo braaf binnen de lijntjes! Voor veel mensen is dat voldoende, het is herkenbaar, het is vasthouden aan een vertrouwde stijl. Maar een rocker houdt toch net wel van een gitarist die eens helemaal uit de bocht doorscheurt? Of een zanger die nóg hoger gilt of nóg onaardser gromt? Het is leuk je te herkennen in een tekst als "Man of the 80s", maar het is nog leuker als de rijmelarij in de tekst net wel wat hapert. Zoals "Life on death road" nu klinkt, wordt de man met de gouden strot (die heeft hij nog steeds) een beetje saai...

66