Hell Spawn

Ze hebben hun vijfentwintigjarig jubileum gevierd, de Ierse horde van Cruachan, maar ze kunnen het nog. Dit is hun achtste album, en tevens ook het laatste deel van de Blood-trilogie. Het verhaal gaat over de oorlog tussen Engeland en Ierland in de periode rond 1600. Echt productief zijn de heren niet, als je weet dat het vorige album al in 2014 verscheen. Maar kwaliteit boven kwantiteit, zou ik zeggen. Op dit album hoor je twaalf nummers en er zit heel veel variatie in. De intro is heel rustig, lieflijk en episch, maar de toon verandert snel. De Keltische invloeden staan over de ganse schijf gelukkig centraal, hoewel ze op sommige nummers alweer wat naar de achtergrond verdwijnen. Uiteraard krijg je een flinke scheut black metal daarbovenop maar ik heb de indruk dat dit niet hun zwaarste album is. In feite hoor je een ideale mix tussen folk en black, daar waar het in het verleden wel anders verdeeld was. Met alle voor- en nadelen eraan verbonden natuurlijk. De nummers zijn strijdvaardig en in die optiek is "Queen of war" mijn favoriete track. Maar ook het ruige "Flight of the earls", "The harp, the lion, the dragon and the sword" en het typisch Ierse "Back home in Derry" reken ik tot mijn favorieten. Sommige nummers moet je even laten rusten vooraleer je het volledige potentieel opmerkt. Ik ben altijd fan geweest van deze band maar toen ik de eerste keer luisterde zat ik met een wrang gevoel. Gelukkig verdween dat vrij snel en ondertussen is deze nieuwe schijf opgeklommen tot één van de betere. Ook het artwork is opnieuw lekker duister en geslaagd. Dit album is in mijn ogen beter dan de voorganger en een mooie bekroning voor hun zilveren jubileum. Verder gaan op de ingeslagen weg zou ik zeggen.

85