Hell Spawn

 

TOM T

Misschien is niet iedereen bekend met deze zeer sympathieke snarenplukker, die de meesten wellicht kennen als de nieuwkomer bij Ostrogoth. Maar het feit is dat Tom toch een behoorlijk bezig bijtje is en we dachten dat het wel eens leuk kon zijn om hem aan de tand te voelen over al zijn bezigheden. En geloof ons, dat zijn er heel wat... Enfin, Tom heeft genoeg te vertellen, zoals je hieronder wel kunt zien!

TOM T

Dag Tom, alles kits? Ik ken je nog niet zo heel lang, maar als ik alles zo es bekijk, ben jij wel een behoorlijk vlijtig baasje! Als ik mij niet vergis 4 bands en enkele studioprojecten? Heb jij nog tijd voor iets anders naast gitaar spelen? ;-) 

Hoi, Nico! Inderdaad, de voorbije jaren zijn hier al redelijk druk geweest :-) Heel veel tijd voor andere dingen dan muziek schiet er bijna nooit over, en 'echt' vrije tijd is er vaak amper, maar los daarvan probeer ik toch zoveel mogelijk tijd te nemen voor persoonlijke zaken, zoals voor vrienden en familie. De ultieme ironie is dat er zelfs voor gitaar spelen zelf dikwijls weinig tot geen tijd is - hoe paradoxaal dat ook moge klinken! Je zit dan wel met een gitaar op schoot om les te geven of om partijen te tracken, of op repetitie, maar effectief voor mezelf wat 'werk' verzetten op m'n gitaar zoals oefenen, deftige warm-ups en dergelijke doen, daar vind ik zelden nog een momentje voor. Eén van de jammere zaken van heel het muziekgebeuren is dat je, naast het muziek maken zelf, met zo immens veel zaken wordt geconfronteerd waar vele uren, weken en maanden tijd en werk in moet worden geïnvesteerd, dat je soms voor het spelen zelf gewoon geen tijd meer vindt. Albums hebben immers artwork, booklets en lay-out nodig, voor de websites en op facebook moet tekst worden geschreven, afspraken met studio's en andere mensen waar je mee samenwerkt moeten worden opgevolgd, je slingert gigabytes aan files heen en weer tussen de bandleden en studio's, tracks moeten worden ge-edit en ge-exporteerd, en voor je het weet voel je je soms meer een soort 'zakenman-slash-studio assistent' dan een muzikant. Je mag er niet aan denken hoeveel tijd er wordt opgeslorpt door dat soort dingen en hoeveel er overblijft voor datgene waar je eigenlijk muzikant voor geworden bent - het bespelen van je instrument, in eender welke context - maar desalniettemin moet ik toegeven dat het hele gebeuren me toch steeds blijft boeien... Een hele grote opsteker, op het einde van de rit, blijft toch steeds weer het afgewerkte product in handen kunnen houden en het resultaat van al dat werk door je speakers horen schallen - en de muziek achteraf live brengen! Dan besef je toch weer waar je het uiteindelijk allemaal voor doet :-) 

      

Laat ons beginnen met de band 23 Acez waar ik je leerde mee kennen, stel die eens voor aan onze lezers!

23 Acez begon in 2012 als een stevige, groovy rock band met her en der een aantal metal-invloeden, maar vooral met heel catchy refreinen en uiteraard de machtige vocalen van Benny Willaert. Intussen zijn we toe aan het derde album (onze tweede plaat "Redemption waves" kwam uit in 2015), en heeft de band, zoals het ook vaak hoort op een derde langspeler, zeer zeker een eigen identiteit gevonden. De muziek gaat veel meer richting melodieuze metal tegenwoordig, klinkt veel strakker dan voorheen, en heeft anno 2017 z'n soms ietwat poppy invloeden definitief achter zich gelaten. Noem het gerust melodic metal met een stevige scheut progressieve invloeden erbij - Alter Bridge en Tremonti meets Devin Townsend, Dream Theater en wat Djent - of iets in die strekking :-)  Het nieuwe album "Embracing the madness", dat dit jaar nog zou moeten verschijnen, is wat mij betreft een echte bom, die gerust meekan met het beste dat ons Belgenlandje te bieden heeft. 

 

Bij 23Acez verschijnt een dezer dus de derde langspeler en aan de paar nieuwe songs te horen, die jullie al live brachten, klinkt alles toch een stuk harder dan voordien! Een bewuste keuze?

Inderdaad, de keuze voor een hardere, 'strakkere' benadering van de muziek was zeer zeker een richting die we bewust uit wilden gaan. Op de vorige twee albums kwam naast de double-kick pedalen en de snedige riffs toch vaak ook een eerder rock-gericht karakter bovendrijven, met soms misschien iets teveel 'poppy' trekjes die de muziek sowieso minder interessant maakten voor een metal publiek. Aan de andere kant waren we dan weer veel te heavy voor een rock/pop publiek, waardoor we, in plaats van leuke elementen uit beide werelden te verenigen en een relatief breed publiek aan te kunnen spreken, eerder tussen de mazen van het net bleven dwarrelen. Ook binnen de band zelf wilden we dit keer alle registers opentrekken en met een donderende plaat voor de dag komen - heaviër, strakker, complexer en bombastischer. Vandaar ook de keuze voor Simone Mularoni (DGM, Empyrios...) voor de finale productie. Hij heeft dit album van een echte monstersound voorzien; wat een genot om de nummers zo te horen! Fans van de band hoeven trouwens niet te vrezen; los van het weren van de ietwat 'commerciëlere' elementen op de vorige langspelers, is de wat mij betreft grootste troef van de band nog steeds aanwezig, namelijk de 'catchiness'-factor. Sterker nog - de refreinen liggen lekkerder in het gehoor dan ooit tevoren, en fans van epische vocalen en grootse harmonie-zang komen hier zeker aan hun trekken. Vooral Benny (vocals) schittert dan ook op deze plaat wat mij betreft. Hoewel er nog geen nieuwe muziek online is (soon!), kan ik iedereen toch aanbevelen eens naar www.23acez.be te surfen - of naar onze facebook pagina www.facebook.com/23Acez . Daar vind je uiteraard het laatste nieuws, een hele hoop video trailers, alsook een (on?)gezonde dosis prettige gestoordheid :-) 

 

We hebben uiteraard ook nog het instrumentale gezelschap Quantum Fantay! Vertel ons daar eens iets meer over! 

Ah, the guys from Lokeren! Quantum Fantay (of gewoon 'Quantum' voor de vrienden) bestaat intussen iets meer dan vijftien jaar en is in psychedelische prog & space rock kringen geen onbekende meer. Quantum associeer ik vooral met bakken, maar dan ook bakken fun en plezier, en vooral heel veel humor en prettige gestoordheid :-)  't Is het geesteskind van Pieter 'Pete Mush' Van den Broeck, en we maken ons momenteel klaar om het zevende studio album "Tessellation of euclidean space" op de wereld los te laten. Waarschijnlijk zullen we in navolging daarvan wel een tour doen in het najaar, maar eerst en vooral bereiden we ons voor op ons optreden op de Fonnefeesten (gratis) deze zomer, waar we woensdag de 9 augustus spelen om 20:30. Allen daarheen zou ik zeggen! :-) Wat je van Quantum mag verwachten qua stijl is instrumentale rock, met heel veel sfeerpassages en spacy atmosferen, maar ook met absoluut klassespel van de muzikanten onderling en voldoende muzikale uitspattingen om het geheel toch 'spicy' te houden. Redelijk wat genres en stijlen passeren hier de revue - meer dan je zou verwachten van een groep in dit genre - gaande van bluesy passages tot fusion-achtige momenten, relatief heavy riffing die vooral live goed tot z'n recht komt, en uiteraard heel veel soleerwerk van de spelers onderling. Ook worden we regelmatig aangesterkt door gastspelers op onder andere dwarsfluit (Jethro Tull, anyone?), en op deze nieuwe langspeler ook door saxofoon. Check it out! 

 

Een andere band waar je actief in bent, maar waar ik nog geen noot van gehoord heb is Neo Prophet. Wat kun je ons daarover vertellen? Hebben jullie al iets uit en hoe zit het met concerten...

Neo Prophet (waar ik in speel samen met Pete van Quantum Fantay) bevindt zich geheel in het straatje van de progressieve rock/metal. Stel je een kruising voor van Rush, Kansas, Arena, Marillion, en misschien ook wat Yes en Dream Theater, met relatief unieke zang die wat lager en zwoeler klinkt dan het angelisch hoog dat je eerder zou verwachten bij een band in deze stijl, en je komt waarschijnlijk ergens in de buurt van wat we met Neo Prophet brengen. In 2015 brachten we het nieuwe album "T.I.M.E." uit, een semi-concept album over tijd in al z'n hoedanigheden, en wat het kan doen of betekenen voor ons. Vanaf we dit concept naar voren hadden gebracht, leek er geen stoppen aan en kwamen de ideeën als vanzelf binnenrollen bij de bandleden. Tijd kan immers genezing brengen, maar kan ook een afstand kerven tussen mensen; het kan raad brengen, maar ook wanhoop; kan een vriend voor je zijn, maar is tegelijkertijd ook onze ultieme Nemesis. Tijd lijkt eindeloos op zich, maar als mens heb je slechts de mogelijkheid het een fractie te vervoegen, en het kan lijken voorbij te vliegen of lijken stil te staan - afhangend van individuele standpunten, situaties, en hoe en waar je staat of je bevindt in het leven. Kortom, een enorm dankbare voedingsbodem als je een prog album wilt schrijven ;-)  Het éne moment kaarten we tijd aan op het album in al z'n grootse glorie en zitten we tussen de sterren en melkwegstelsels, en enkele nummers later hebben we een ingetogen akoestisch moment over iemand die terugdenkt aan vroegere levensfasen, toen de jaren langer leken, de wereld een veiliger plek leek te zijn, en jeugd en onschuld eeuwig zouden duren. We hadden makkelijk een dubbelalbum kunnen schrijven, maar op een gegeven moment moet je keuzes maken, een lijn trekken en de boel afwerken en uitbrengen natuurlijk. Dat hebben we ook gedaan, en het resultaat is een album waar we met z'n allen nog steeds enorm trots op zijn :-)  Het was de tweede 'full-length' van de groep - eerder bracht Prophet reeds het debuutalbum "Monsters" uit en een ep. Live hebben we alvast niet te klagen gehad - naast zeer mooie optredens op een aantal prog festivals doorheen de jaren (het Nederlandse ProgDreams in de Boerderij in Zoetermeer was zeer zeker een hoogtepunt), deelde de band reeds het podium met onder andere Andromeda, Mindgames, en vorig jaar met het machtige Italiaanse DGM. 

 

De volgende band behoeft uiteraard weinig introductie, een van onze Belgische trotsen, OSTROGOTH, daar mocht jij vorig jaar de rangen gaan versterken! Hoe bevalt het je daar? Er staan nog enkele concerten op stapel en als ik mij niet vergis is de band ook bezig met nieuw materiaal! Kun je ons daar al iets over vertellen! Ik bedoel, mogen we de opvolger voor "Last tribe standing" dit jaar nog verwachten of denk je toch eerder volgend jaar? 

Bij Ostrogoth komen was een 'dream come true'... Al jaren keek ik op naar de groep, en ik zag ze de voorbije jaren ook regelmatig live natuurlijk. Als je dan plots telefoon krijgt of je toevallig geen zin zou hebben om de groep te vervoegen, dan lopen er wel wat rillingen door je heen :-) Wat een machtig gevoel om met deze band op een podium te staan! Live is het altijd vuurwerk, en ik amuseer me te pletter met het spelen van deze nummers. Het doet enorm deugd ook om een groot publiek te kunnen bereiken met de muziek. 't Is echt een luxezetel waar je in zit, met prachtige shows voor het trouwste en dankbaarste publiek ter wereld, namelijk de 'metal crowd'! Het was dankzij Dario dat ik bij de groep kwam; ik ken hem al heel wat jaren intussen en kwam ook in zijn plaats bij Quantum Fantay enkele jaren terug. Verder speelt Dario ook enkele solo's op de vorige releases van 23 Acez, dus het blijft allemaal een beetje 'in the family' in dat opzicht :-) Verder heeft de band inderdaad weinig introductie nodig; wat mij betreft is en blijft Ostrogoth dè Belgische metal trots, met een geschiedenis vol heerlijke en legendarische classics... Het verveelt gewoon nooit om tracks als "Full moon's eyes" live te spelen en de reactie van het publiek te zien! Wat nieuw materiaal betreft, hier kleven we vooralsnog geen termijn op - de plaat komt er pas wanneer iedereen in de band tevreden is over elk aspect van de muziek. Het is ook de reden waarom de groep zich geen deadlines wil stellen, dus een exacte release datum moet voorlopig nog uitblijven vrees ik... :-) 

 

Verder heb ik nog weet van een nieuw ambitieus project: Entering Polaris, met gastmuzikanten uit binnen en buitenland. Vertel ons daar eens iets meer over en komt er een cd en zo ja, rond wanneer kunnen we die verwachten?

Entering Polaris is inderdaad m'n eigen project, en een 'pride and joy' waar ik nu al enkele jaren aan bezig ben. Om meteen met de deur in huis te vallen: het allereerste album van dit project is effectief een feit, en zou normaal gezien dit jaar nog in de winkelrekken moeten liggen! De mix en mastering gebeurde vorige maand, tegelijk met het nieuwe Acez album, door Simone Mularoni van DGM, het artwork is klaar, en op dit moment is de jacht op een platenlabel volop aan de gang :-) En inderdaad, het album staat barstensvol gastzangers en gastmuzikanten, de meesten uit bands die de meeste metalheads ongetwijfeld zullen kennen. Ook Ostrogoth's eigen Dario Frodo speelt een gastsolo op één van de tracks - kwestie van het inderdaad 'in the family' te houden. Er is sinds kort een officiële website online @ www.enteringpolaris.be , en uiteraard kun je het project ook terugvinden op facebook, op www.facebook.com/EnteringPolaris . Voorlopig maak ik er nog een beetje een spel van wie er allemaal meedoet op het album: het idee is dat de gastzangers één voor één worden aangekondigd aan de hand van leuke video trailers de komende weken en maanden, maar geïnteresseerden kunnen altijd de sample player bovenaan de website beluisteren en mogen gerust gissen naar wiens stemmen ze daar te horen krijgen! Twee zangers zijn alvast al aangekondigd, namelijk Henrik Fevre van Anubis Gate, en Björn Strid van Soilwork - de anderen volgen spoedig! :-) Wat Entering Polaris voornamelijk is, is een droom die uitkomt. Al jaren kijk ik op naar wat iemand als Arjen Lucassen doet met het machtige Ayreon, en droom ik ervan om ook m'n eigen muziek uit te brengen en deze te laten inzingen door mensen waar ik al een half leven lang fan van ben. Hoewel ik al enige jaren in bands speel, ben ik toch meestal wat op m'n honger blijven zitten wat het schrijven van de muziek betreft, omdat m'n hart nu eenmaal bij de klassieke (melodic/prog/power/...) metal ligt en deze stijl van muziek hier in België nu niet bepaald veel aanhang heeft. Jaren geleden vatte ik dan ook het plan op om eigen muziek te beginnen schrijven, wat tot hiertoe geresulteerd heeft in grote hoeveelheden nummers en heel veel ideeën voor nog meer songs en albums in de toekomst. Ik vind het heerlijk om verhalen te vertellen en songs te schrijven waarmee je het sonische landschap voor deze verhalen schetst - of, kortweg: ik ben verslaafd aan songwriting! De eerste Entering Polaris komt er alleszins binnenkort aan, dus hou zeker de website en facebook in de gaten voor nieuws en updates! 

 

Zijn verder nog projecten waar ik mogelijks geen weet van heb? Anders vertel maar...

Ja hoor! Een ander project dat er later dit jaar aankomt (eveneens met gastzangers en gastmuzikanten) is In Motion. Dit is een heel ander beestje dan Entering Polaris, en begeeft zich meer in de richting van progressieve/melodieuze death/thrash metal. Dit is feitelijk al relatief oud materiaal, voor een groot deel afkomstig uit de schrijfsessies van een groep uit Lokeren waar ik heel wat jaren geleden in speelde. De groep viel uiteen op een bepaald punt, maar achteraf ben ik (met de toestemming van de overige bandleden) voortgegaan met de nummers en zijn er intussen al heel veel dingen herwerkt, nieuw materiaal bijgeschreven, enzovoort. Momenteel ben ik volop in de weer om ook hier de nodige gastvocalisten op te krijgen, en als je wil kun je uiteraard ook de website bezoeken op www.musicinmotion.be , of eens kijken op facebook hier: www.facebook.com/Inmotionsound . Zeker iets bijzonders is een andere band waar ik bij betrokken ben en tot voor kort deel van uitmaakte, namelijk Offworld (www.offthisworld.be of www.facebook.com/Offworldprog ). Als je ervan houdt om eens iets anders te horen, iets uitdagends dat je misschien nog niet echt eerder hebt gehoord, check dan zeker deze groep eens! :-) Enkele maanden geleden kwam het debuutalbum van de band uit op Nederlandse Freia Music (waar we ook met Neo Prophet gehuisd zijn), genaamd 'Some Circles Are Square'. Een stijl of genre op deze release kleven is schier onmogelijk - stel je een (instrumentale) mengeling voor van rock, metal, prog, funk, fusion, psychedelica, tot zelfs wat klassiek en jazz, en... je komt waarschijnlijk dan nog niet in de buurt van hoe experimenteel deze schijf klinkt ;-)  Tot voor kort was dit nog een studio-project van de bassist, toetsenist en mezelf, maar sinds kort besloot de band ook live te gaan. Wegens tijdsgebrek heb ik de live-bezetting jammer genoeg niet kunnen vervoegen, maar recentelijk kwam er toch een vervanger naar voren op gitaar. Ik wens de groep dan ook niets dan succes toe in de nabije (en verdere) toekomst en kijk alvast uit naar de eerste shows en een mogelijke opvolger van onze debuutplaat! Verder zijn er nog wat projecten lopende, zoals een akoestisch album, een prog metal album genaamd "Star's end", maar deze zijn in een nog te vroeg stadium om nu al veel over te kunnen vertellen. Ik hou jullie op de hoogte, Nico! :-) 

 

Wie of wat zijn jouw grote invloeden?

In de allereerste plaats bands als Maiden, Rush, Blind Guardian, Rage, Symphony X, Dream Theater, Kamelot, Helloween, Gamma Ray, Ayreon, en ga zo maar door... Misschien lijkt het wat vreemd dat ik bands op de eerste plaats zet en niet gitaristen per sé, maar het is voornamelijk de muziek, het album, het nummer, dat primeert voor mij. Persoonlijk hoor ik nog steeds liever een fantastisch nummer, met of zonder een knappe gitaarsolo (hoewel natuurlijk liefst mèt), dan een briljante solo maar dan zonder een goed nummer er rond. Ik hou enorm van prog metal en ben absoluut verzot op muzikaal vuurwerk, maar 'at the end of the day' wil ik effectief nog steeds een knappe song horen - of die song nu vijf of vijfentwintig minuten duurt. Het zijn dan ook vooral de bands en songwriters met fantastische, tijdloze classics die een enorm grote invloed op me uitoefenen. Als je hoort wat mensen als Steve Harris, Michael Romeo, Arjen Lucassen, de mannen van Rush en ga zo maar door hebben neergepend in hun carrière, da's echt om jaloers op te zijn... Heel belangrijk voor mij zijn de sfeer en setting van een nummer, en cruciaal daarin zijn ook de teksten. 't Is een onderwerp dat zo vaak amper lijkt te worden besproken in metal, vreemd genoeg, hoewel 'lyrics' zo belangrijk zijn. Kijk naar Rush bijvoorbeeld - die beroeren met hun teksten nog steeds generaties nieuwe fans, omdat ze diepgaand zijn, poëtisch en eloquent zoals je maar zelden tegenkomt. Machtig gewoon, als je als groep je muziek en diens onderwerpen zo mooi kan doen samensmelten. 

 

Welke genres spreken je het meest aan, of is dat iets dat er niet echt toe doet?

Alles wat groots en episch klinkt, en barst van goeie melodieën! :-) En ook, vooral, muziek die tijdloos is; niet onherroepelijk gebonden aan een bepaald tijdperk of aan een bepaalde, tijdelijke trend die even leeft en daarna nooit meer. Dit tijdloze karakter is iets wat je in de beste rock en metal terugvindt - het is muziek die blijft aanspreken, en die relevant blijft doorheen de jaren en doorheen generaties. In principe ben ik voor zowat alle stijlen van metal te vinden, zelfs her en der wat death & black metal, hoewel dit eerder met mate. M'n favoriete genres zijn dan ook eerder melodieuze metal, prog metal, power metal, symfonische metal, dat soort zaken. Wel gaat m'n voorkeur uit naar de iets 'heaviër' bands in deze genres, maar voor de rest is 't heel uiteenlopend. Tussen m'n 'all-time' favorieten zitten dan ook zulke van elkaar verschillende groepen als Maiden en Paradise Lost, Epica en Testament, Subsignal en Scar Symmetry. 

 

Hoeveel gitaren bezit je en welke is of zijn je favorieten?

Als je aan een gitarist vraagt hoeveel gitaren hij heeft, antwoordt hij of zij waarschijnlijk meestal 'nog net ééntje te weinig' ;-)  Dat zou ook mijn antwoord zijn, veronderstel ik... Niet dat de hoeveelheid er toe doet, maar je hebt toch altijd net die ene 'axe' op het oog die nog net zoveel beter is en die er nog lekker uitziet ook :-) Zo heel veel gitaren bezit ik eigenlijk niet hoor; ik denk een elektrische of vijf, zes, een tweetal steelstring akoestische gitaren en dan nog twee klassieke/Spaanse gitaren waar ik eigenlijk maar één echt van gebruik. Op mijn verlanglijstje staan er des te meer ;-) Wat elektrische gitaren betreft, speel ik al jaren met veel plezier op Ibanez 'S' gitaren - dat zijn die afgeronde, slanke modellen die geïnspireerd zijn op Satriani z'n gitaren, en spelen (en klinken) voor mij als een droom; snel, warm, cruchy, soepel, superstrak en gedefinieerd (wat ik heel belangrijk vind), en heel comfortabel. En ze blijven krankzinnig stabiel qua stemming, wat ook cruciaal is. Oké, genoeg reclame nu; waar blijft die endorsement deal? 

 

Op welke leeftijd ben je beginnen gitaarspelen en wie of wat inspireerde je daarvoor?

Ik ben beginnen spelen op m'n 15de, dankzij m'n vader. Hij had vroeger nog gitaar gespeeld en besloot er op een gegeven moment weer terug aan te beginnen en een akoestische gitaar te kopen. Het was hij die me destijds m'n eerste akkoorden en nummers leerde spelen, en al gauw was ik verslingerd! Samen brachten we vele uren door op dit magische instrument, en ik ben m'n vader daar eindeloos dankbaar voor. Hij heeft me hiermee op dit pad gezet dat ik nu met heel veel trots kan bewandelen; zonder hem had ik waarschijnlijk nooit deze aanzet gehad. Ik heb dan ook alles te danken aan m'n ouders - de aanschaf van m'n eerste elektrische gitaar een jaar later, m'n eerste versterker, hun steun in deze keuze - om nog maar te zwijgen van het doorstaan van zovele jaren van hels kabaal terwijl ik m'n elektrische gitaar onder controle leerde te houden! 't Is een strijd met het instrument die nog steeds voortduurt... ;-) Wat de muzikanten en groepen betreffen die me inspireerden, en in wiens voetstappen ik graag wilde volgen, de eerste hiervan moeten toch (Iron) Maiden geweest zijn... Maiden en Metallica, en eveneens mensen als Mike Oldfield en Mark Knopfler van Dire Straits. Vooral mensen en bands wiens naam beginnen met een 'M' lijkt me nu zo... Doorheen de jaren leer je natuurlijk zoveel geweldige muziek kennen (zie boven waar we het over invloeden hebben), en gitaristen zoals Petrucci, Vai, Malmsteen, Smolski en nog zovele anderen, maar Adrian Smith en Dave Murray van Maiden waren zonder enige twijfel m'n eerste grote gitaar-idolen in m'n tienerjaren - en zijn dat nog steeds trouwens. 

 

Hoeveel uurtjes per dag spendeer je zo op je battle axe?

Goh, veel te weinig (zie eerste vraag)! Er waren tijden toen ik gemiddeld vijf of zes uur per dag speelde, en vaak nog meer uren dan dat, maar die zijn lang gepasseerd vrees ik... Nu ja, als je het hebt over hoeveel uren per dag ik effectief een gitaar in m'n handen heb, dan loopt de teller soms inderdaad wel die richting uit veronderstel ik, maar tot oefenen en het onderhouden van techniek kom ik vaak niet meer. En dat merk je jammer genoeg aan je (on)kunde als je dan op repetitie komt, opnames moet doen, of, erger nog, als je het podium op gaat. Meestal probeer ik voor een optreden toch minstens een uur op voorhand te verdwijnen met een gitaar zodat ik kan opwarmen, maar al te vaak voel je dan dat het aanvankelijk stroef gaat en vraag je je af hoe je het zover hebt kunnen laten komen. De boodschap is dus voor elke muzikant: oefenen! Zoveel je maar kan. 

 

Nog iets te melden Tom?

Enkel nog een heel dikke merci voor dit interview, Nico! 't Was een plezier om je vragen te beantwoorden en te kunnen babbelen over een aantal stokpaardjes en onderwerpen waar ik uren over zou kunnen praten, en ik wil je dan ook hartelijk danken voor deze kans! :-) Ik hou je alvast op de hoogte over het reilen en zeilen van de bands en projecten in de toekomst. 

 

https://www.facebook.com/Neo-Prophet-155442385564/

http://www.facebook.com/quantumfantay

http://www.ostrogothofficial.com

Nico

 

CD of the month

Image FINAL COIL

The World We Inherited
Sliptrick Records
Cd van de maand februari 2024

Previous CD of the month

Here Comes The Rain
SPV/ Steamhammer
Cd van de maand januari 2024

  • CCN Systems NV
  • Instath BVBA
  • Combell NV
  • Knowledge BVBA NV

© 2002-2024 Hell Spawn, all rights reserved.

Hosting and customn CMS made by VideoStore.be and Igor VC