Hell Spawn

Dat er in deze dagen nog bands zijn die enerzijds verfrissend en modern klinken, en anderzijds open en vertrouwd, mag een klein mirakel heten. Het Duitse Dark Age, hier met hun zevende album, presteren het met bijzonder gemak. Geen songs die riff georiënteerd zijn, maar puur songmatig en bezaaid met hooks is dit genieten van begin tot eind. Met hun elektronische invulling klinken ze net als Paradise Lost hun "One second" hoewel die wel donkerder was in textuur, dat is juist. Wat ik echter bedoel is de mix van beide componenten, die voelt hetzelfde aan ("Out of time", "Fight"). Ook het Australische Voyager spookt af en toe eens door mijn gedachten. Vocaal gaat het van vrij agressief tot uitermate clean en gedragen. Bovenal is dit album enorm open en hierdoor wordt het licht verteerbaar. Waar Paradise Lost zich ergens begrenzend opstelde en het duister en gesloten hield, doet Dark Age het andersom, geen grenzen en openheid. Hun albumtitel weerspiegelt ten volle wat zij bedoelen: een zaak van vertrouwen. Zij hebben duidelijk geloof in hun muzikale visie. Jullie ook? Misschien moeten wij eens verder denken dan de regio's waar wij muzikaal gezien denkende zijn.

85      Guy