Hell Spawn

De prehistorie:

November 1983, de dagen vooraleer Elixir tot bestaan kwam. Jij deed een auditie met Kevin en Nigel Dobbs en Steve Bentley, kreeg de job en zo kreeg deze nieuwe formatie haar geboorte. De eerste namen waren Ritual, Purgatory, Hellfire tot uiteindelijk Elixir als vaste bandnaam werd gekozen. Hoe hoorde je dat zij een nieuwe gitarist zochten?
Zij hadden een advertentie geplaatst in een muziekblad en ik beantwoordde het, zo simpel is het. Ik moest in januari '83 verhuizen naar Londen en had daar mijn eigen band samengesteld, maar ik was er niet echt tevreden mee. Dus toen ik de advertentie zag, en ik me realiseerde dat het uit de directe omgeving was, het ik die kans aangegrepen. Zo kon ik tegelijkertijd zien of horen hoe goed ze waren. Steve en Kevin waren beiden 19, Nigel 17 en ik 21. Dus alles bij elkaar genomen waren we nog heel jong, maar vanaf het moment dat we samen begonnen te spelen, klonk het heel goed. Er was duidelijk een chemie werkzaam. Ik had een folder bij mij waar al mijn eigen composities in bewaard werden. Wij speelden er een paar en het ging echt heel goed. Zij schreven op dat ogenblik nog geen songs en waren onder de indruk dat ik dit wel deed. Mijn songs bevielen hen en zo begon het een beetje...

Die band waar je naar refereert, was dit Stratus?
Neen, Stratus was een formatie die ik achter mij liet in mijn geboortestad Luton, vooraleer ik diende te verhuizen naar Londen. Veel deden we niet met die band. Ik denk niet dat we al een groepsnaam hadden in Londen.


Je zei dat je met een folder met eigen songs naar de auditie ging. Zijn er daar een paar van op een Elixir album geraakt?
Jawel, "Devil rider" en "The storm" zijn 2 tracks die ik toen bij me had en we probeerden  "Devil rider" tijdens de auditie. Zij speelden ook een stukje muziek dat zij al ergens klaar hadden en waar ik later de tekst voor schreef. Dat werd dan "The idol". We deden eerst hun stukje van "The idol", wat ik dus een heel leuk nummer vond, vooral door de manier waarop ze het brachten, net als bij "Devil rider" dat we daarna speelden. En zij vonden dat op hun beurt een heel leuke track

Wie of wat was de reden waarom jij en de rest van Elixir muziek begonnen te spelen of te creëren? Waarom begon jij gitaar te spelen bijvoorbeeld?
Ik hield gewoon van rock muziek. Op mijn zestiende begon ik te werken en zo kon ik beetje per beetje sparen voor mijn eerste gitaar. Mijn helden waren Black Sabbath, Deep Purple, en Thin Lizzy. Tegen de tijd dat ik naar Londen verhuisde, was ik al hevig beïnvloed door Judas Priest en Michael Schenker en ook door nieuwere bands als Mercyful Fate en Queensrÿche.

In '83 was traditionele metal een nog rijzende ster. Iron Maiden en Saxon waren of stonden op het punt om gerespecteerde metal acts te worden. Had Elixir een dergelijke visie voor zichzelf of was het gewoon iets van: 'we zien wel wat er gebeurt'?
We hadden een droom om professionele muzikanten te worden en we hadden drie ambities: 1) een album maken, 2) opnametijd in de Friday Rock Show van Tommy Vance en 3) om in Hammersmith Odeon te spelen. De eerste twee zijn gelukt, op de derde hopen we nog heel stilletjes...

Waarom werd er gekozen voor een zangeres? De meeste metalacts hadden een mannelijke zanger behalve Viva, Rock Goddess, Runaways of Wendy O' Wiliams.
Wij werden vrij ongeduldig, we schreven nummers en we hadden een zanger nodig. We hebben verscheidene audities gehad en we waren redelijk tevreden over de kwaliteiten van Sally. We hadden niet de directe intentie om een vrouwelijke zanger te hebben of te nemen, maar onder invloed van Warlock hun twee albums (met Doro Pesh achter de microfoon) besloten we toch maar Sally te nemen.

Jullie namen verschillende songs op voor de eerste Elixir demo, wat een two track ("Devil rider" en "The idol") demo was (hoewel sommige bronnen zeggen dat die 4 songs bevatte), met Sally Pike achter de microfoon. Waarom vertrok zij en zijn er nog opnames met haar verkrijgbaar of te vinden? Wat waren de reacties op jullie demo?
Onze eerste demo had 4 nummers voor alle duidelijkheid: "Devil rider", "The idol", "Death toll", en "Satan's angel". Wij zelf waren heel tevreden over onze eerste poging en namen een kopij van de tape mee naar Neal Kay, rock dj in The Royal Standard, wat onze plaatselijke zaal was voor live optredens en zo. Neil was de man die gecrediteerd was als de ontdekker van Iron Maiden hun eerste demo en we dachten dat hij ons kon verder helpen indien hij onze demo goed zou vinden. Toen hij onze demo hoorde, vroeg hij aan Sally of zij soms wilde aansluiten bij een volledig vrouwelijke groep die hij aan het samenstellen was en die Sweet 16 heette. Zij zochten namelijk een zangeres. Zodoende verliet zij ons. Wij hebben 100 kopieën gemaakt van onze eerste demo dus moeten er ergens nog wat overlevende tapes te vinden zijn. Om er zelf enkele te houden was niet in onze hoofden opgekomen.

The song "Death toll" geraakte enkel op de live album, maar nooit als studiosong op enig album. "Satan's angel" geraakte zelfs op geen enkele album...
Beide zijn uit onze begindagen, en terwijl we evolueerden en nieuwe songs schreven, bleven zij gewoon achter. Jaren later brachten we "Death toll" opnieuw tot leven (want Norman Gordon speelt het nummer heel graag live). We namen het nummer opnieuw op toen we voor "Mindcreeper" in de studio zaten. Het nummer zelf kwam alsnog terecht op de "Knocking at the gates of hell" ep.

In 1984 begon Elixir dus aan de zoektocht naar een nieuwe zanger. Welk soort van zanger hadden jullie voor ogen? Een Bruce Dickinson type of een zanger die een donkere en emotionele manier van zingen kon hanteren.
Het is grappig in feite. We hadden juist een song geschreven genaamd "Deal with the devil" en we beeldden ons in dat het gezongen zou worden door iemand als Dan Beehler van Exciter. Toen Paul op auditie kwam probeerden we onmiddellijk deze song. De wijze waarop hij het nummer bracht, de expressie en 'soulfulness' in zijn stem, volledig anders dan een typische metal zanger als Bruce Dickinson. Het was zo verschillend van hoe we het in gedachten hadden, maar zo veel beter! Toen hij aan het zingen was, bekeken Kevin en ik elkaar. Eerst verbaasd, daarna aan het grijnzen en toen wisten we dat we de zanger bij ons hadden die we zochten. Eindelijk waren we een echte formatie. Hij deed ons enorm denken aan Paul Rodgers van Free en Bad Company, want hij heeft dezelfde expressie in zijn stem. Hij kon met dezelfde kracht zingen als Dio en ook datzelfde gevoel erin leggen. Doordat Paul ook songs kon schrijven, was hij een partner waar ik kon mee schrijven. Dit verlichtte de last op mijn schouders en doordat we nu een zanger hadden wist ik voor welke soort van stem ik moest schrijven.

Kende Paul Elixir of de nummers toen hij een auditie deed, of kwam hij gewoon langs en nam hij het risico? Was hij op dat ogenblik niet de zanger van Midas?
Neen, Paul wist niets van ons af op het ogenblik dat hij de advertentie las. Gelukkig voor ons kon hij onze muziek appreciëren. Op dat ogenblik had hij Midas al de rug toegekeerd.

Paul was aldus de zanger die men al die tijd zocht en met hem nam men in 1984 een tweede demo (3-track) op. Hoe verliepen deze opnames, enig verschil met de vorige demo?
We namen op in dezelfde studio als de vorige en vermits we al wat ervaring hadden ging het ons deze keer beter af. Het enige probleem dat we hadden was met Steve Bentley die toen een drankprobleem had. Spanningen begonnen zich op te bouwen en kort na de opnames verliet hij Elixir.

Heb je nog altijd contact met Steve?
We hebben jaren niets meer van hem gehoord. Nadat hij de band verliet leek hij verdwenen te zijn van de aardbodem. Nadat we op Clive Burr's vijftigste verjaardag speelden in de Royal Standard nam hij opnieuw contact op met ons. Iemand had ons namelijk gefilmd toen we samen met Paul Di'Anno Running Free brachten en die had dit op You Tube geplaatst. Hij dacht namelijk dat wij Di'Anno zijn backing band waren. Hij zelf vond het tof dat we nog samen speelden. Nadat ik een antwoord stuurde bleef het, tot op heden zelfs, heel stil rond Steve. Dat is Steve, één en al mysterie...

Bepaalde bronnen vermelden dat jullie twee optredens hebben gedaan met Sally Pike, andere bronnen zeggen dat het eerste optreden van Elixir een opening was voor Tokyo Blade dat tegen dan al twee albums uit had via het Powerstation label. Kun je dat even uitklaren?
Absoluut, en ik kan begrijpen dat er twee theorieën zijn. Nadat Sally onze leadzangeres werd, deelden wij een oefenruimte met een andere band. De ene dag wij en de andere zij. Op een dag vroegen zij of wij wilden openen voor hen. Wij hadden voldoende materiaal om als opener te dienen dus zeiden we ja en zodoende stond de originele Elixir toen op een podium. Later werden we opnieuw gevraagd als opener en dat waren onze eerste twee optredens en die werden volbracht begin '84. Paul voegde zich bij ons in juli '84, Norman deed dit in oktober '84. En dat is de door ons genoemde klassieke Elixir line-up die onze eerste single "Treachery" en ons eerste album "The Son of Odin" opnam. Deze mensen hebben elk album op hun naam staan, (elk album behalve "Sovereign remedy" dan). Het was deze line-up die opende voor Tokyo Blade op 4 januari '85. Dat jaar hebben we vrij veel optredens gedaan in het VK.

Van "Treachery" tot "The Son Of Odin" en "Sovereign Remedy" en het einde van een veelbelovende band:

Het eerste op vinyl uitgebrachte wapenfeit was: "Treachery (Ride like the wind)" / "Winds of time". "Treachery" was een nummer dat ogenschijnlijk zwaar beïnvloed was door Iron Maiden. "Treachery" / "Winds of time" en "Playing with fire" verschenen later nog onder de vorm van een demo.
"Treachery" klonk alsof het beïnvloed was door Iron Maiden, maar het is nooit zo geweest. De riffs kwamen op een zekere oefendag in mij op en we creëerden het nummer redelijk snel, eigenlijk was het een kwestie van minuten. Maiden heb ik ooit gezien als opener voor Judas Priest, een paar weken voor ze hun debuut vrijgaven. Ik vond ze wel goed, maar niet om te zeggen dat ik een echte fan was. Op het ogenblik dat we "Treachery" schreven was ik zeker geen fan van hen. Het feit dat we twee gitaristen in de band hadden, was een gewetensvolle beslissing, zodoende was het mogelijk om de gitaren in harmonieën te laten spelen. Beter dan 2 gitaristen die enkel en alleen maar dezelfde noten spelen. Deze werkwijze was al succesvol toegepast door Thin Lizzy en Wishbone Ash, maar toen Maiden op dat ogenblik zowat de grootste rockband ter wereld werd, dacht iedereen dat Maiden die speelwijze hadden uitgevonden en dat wij door hen werden beïnvloed. Maar men mag wel stellen dat we beide door dezelfde bands zijn beïnvloed. Doordat ik vond dat het nummer teveel Maiden in zich had, stelde ik voor om het te laten vallen, maar de rest van de band haalde me over om het toch maar te houden, want we konden elk nummer gebruiken in onze live set. Live werd het één van de meest populaire songs, dus toen we besloten om een derde demo op te nemen, werd "Treachery" daarin opgenomen. 

In januari 1986 namen jullie in 9 dagen jullie debuut "The son of Odin" op, dat zo'n slordige £3000 kostte. Een hele hoop dromen en verwachtingen zaten gebonden in dat album, maar kennelijk was geen enkel label geïnteresseerd - buiten CBS of Neat dan - om Elixir te tekenen. Wat was de juiste reden rond deze desinteresse? Te Brits of te oncommerciële sound? Invloed van UK metalmags?
Inderdaad, een heleboel dromen en verwachtingen waren aan deze songs gebonden. Toen dit album afgewerkt was, speelden we een tape van de songs af bij dj Tommy Vance. We werden uitgenodigd voor een opnamesessie in de BBC studio's ergens in februari '86. Ondanks de airplay die we hierdoor kregen, leek er geen enkele platenfirma echt geïnteresseerd. Er waren een paar signalen van bepaalde firma's, maar alles liep uit op een sisser. Een label noemde ons te Brits. Onze heavy metal was niet meer gewenst in die periode. Glam rock was al wat de klok sloeg destijds. Dus tegen de tijd dat we ons eerste album onder de arm hadden, was het ogenblik gekomen dat bands als Poison, Motley Crue en dergelijke aan de hemel verschenen. Tja, juiste plaats, juiste tijd en een beetje geluk zeker...

Met Ronnie James Dio die jullie single "Treachery" de thumbs up waardering gaf in Kerrang!, leken de zaken toch wel redelijk veelbelovend te worden. Het zou labels toch de nodige kracht moeten geven, de uiteindelijke push, om Elixir te tekenen. Of ben ik verkeerd hierin?
Dat zou men wel gedacht hebben, doch het liep totaal anders af. Wij waren volledig verrast toen we dit in Kerrang! zagen staan... Ronnie die onze single in zijn handen had! Hij was altijd al een held geweest en aldus was het zeer bemoedigend geweest toen hij onze single aanprees. Het geloof in onszelf kreeg weer een nieuwe boost en het gaf ons de steun die we nodig hadden om te werken naar ons eerste album. We blijven hem eeuwig dankbaar voor dit feit.

Zonder interesse van platenmaatschappijen en met een goed lopende single, besloot men om dat debuut uit te brengen op het eigen opgestarte label Elixir records. Hoe was de reactie toen de fans dit album alsnog in hun bezit konden krijgen?
Ik meen me te herinneren dat we het niet slecht deden voor het album werd vrijgegeven, en nadat het te koop werd gesteld, ging het zelfs nog beter. Norman, die gewend was om covers te spelen, wilde in onze live set een paar covers opnemen, maar dit gebeurde niet omdat onze songs sterk genoeg waren. Dus gans in het begin was het redelijk hard, maar gaandeweg werd het steeds beter en kregen we al een duidelijk following. Toen het album uit was, leek het alsof de reacties van het publiek op een ander level terechtkwamen. De verkoop ging heel goed, de reviews waren ook heel goed (Kerrang! gaf ons 3,75 op 5, Angel Witch haar nieuwste kreeg toen een 2 op 5!). Tijdens een optreden was er zelfs een fan die de cover van "The son of Odin" op zijn lederen jas had getekend. Dat gaf me een heel speciaal gevoel want dit was toch een teken van toewijding van die fan. Ik vraag me af waar die jas nu zou zijn... Al bij al was het een rare situatie te weten dat we een album hadden dat goed verkocht, dat we een goede fansbase hadden, veel optredens deden, steun hadden van mensen als Dio en dat magazines als Kerrang! vol lof over ons spraken, maar dat er toch geen label over de brug kwam met een degelijk voorstel.

Hoeveel exemplaren verkocht men ongeveer van "The son of Odin". Ik weet dat er ongeveer 2000 kopijen van gemaakt zijn.
In de jaren 80 verkochten we deze 2000 stuks, nadien zijn er 1000 gedrukt op cd en die zijn ook de deur uitgevlogen, nadien nog eens 500 via een Zweeds label. Majestic Rock bracht het album ook uit, maar het juiste aantal verkochte exemplaren is onbekend daar de firma failliet ging vooraleer men ons kon uitbetalen. Wijzelf brachten vorig jaar de "25the anniversary edition" uit op ons eigen CTR label en tot nu toe zijn er al zo'n 1000 stuks de deur uit. Hoeveel albums we dus in het alles hebben verkocht is me onbekend, maar kan rond de 6000 exemplaren liggen.

Na de release van het debuut zijn jullie een jaar lang aan het touren geweest door het VK. Dus het album deed wat het moest doen: Elixir in beeld brengen. Gedurende die tijd begon men nieuwe songs te schrijven ook al had men voldoende oude songs op de plank liggen om nog een album te vullen. Dus waarom begon men dan aan nieuwe songs?
Toen we de band vormden begonnen we eigenlijk al met schrijven van nummers voor de live optredens die gingen komen. De achterliggende bedoeling was om steeds maar beter en beter te worden in dat schrijfproces met de hoop om 'dé klassieker' van ons leven te schrijven. Met al die nieuwe nummers in ons bezit kwamen de oudere steeds meer naar de achtergrond te liggen, vandaar dat gegeven.

1987, studio tijd... Opnames van "Sovereign remedy". Iets raar is toen gebeurd. Jullie zijn benaderd door een persoon die zichzelf Roland Harris noemde en hij wilde de producer worden van jullie nieuwste album. Het was eerder een experiment van hem, want hij had nog nooit de productie in handen genomen van een rock band, laat staan van een metal formatie. Dit kan goed werken, maar het kan ook tegen de band keren. Voor de opnames begonnen gebeurden er bepaalde dingen. Kevin stapte op. Waarom?
Kevin had persoonlijke problemen thuis op het ogenblik dat we klaarstonden om naar Belfast te gaan voor een optreden. Hij zou op dat ogenblik onmogelijk naar Befast kunnen gaan en aldus zorgden we voor een vervanger voor de show. Dit bleek dus echt geen gemakkelijk taak te worden, waardoor het in onze gedachten opkwam om het optreden te schrappen ondanks alle promotionele voorbereiding en tijd die erin gestoken was. Hierdoor begonnen we dus een grote druk op hem te leggen waardoor hij uiteindelijk toch meeging. Achteraf bekeken was dat unfair van ons. Na het optreden werd het hem echt teveel en hij verliet de band alsnog.

Kort nadien verliet zijn broer Nigel Elixir. Beiden maakten een groot deel uit van het geluid. Wat speelde toen in jullie hoofden? Het succes begon te groeien, er was zich een serieuze fanschare aan het vormen en dan kwam de toekomst van Elixir in het gedrang. Ik kan me voorstellen dat het niet eenvoudig was om een beslissing te nemen, laat staan de juiste te vinden...
Inderdaad, je hebt gelijk. Met Kevin en Nigel uit de band was een belangrijk deel van ons geluid weg. We hadden de band gezamenlijk gevormd en mijn nummers waren rond hen geschreven. Mijn eerste gedachte was dat het geen zin had om verder te gaan zonder hen, want de band zou gewoon niet meer dezelfde zijn. Langs de andere kant hadden Paul en Norman ook gelijk toen ze stelden dat we te hard hadden gewerkt om te geraken waar we nu waren. We hadden een fanschare opgebouwd, een stevig album onder de arm en die radio 1 sessie... Dat op te geven zou belachelijk zijn!

Dan volgde de beslissing om verder te gaan en de vlam brandende te houden. Een vervanger voor Kevin was gevonden, de juiste drummer zou echter een probleem vormen, dus belden jullie Clive Burr om jullie uit de brand te helpen. Alles op het persoonlijke en muzikale vlak zag er goed uit en de voorbereidingen werden getroffen voor het nieuwe album. Na al de voorbije problemen begonnen de zaken er beter uit te zien en het nieuwe album begon vorm te krijgen... Maar de zaken verliepen toch niet zoals jij en Norman het wensten. Kan daar een en ander verduidelijkt worden, want het had vooral te maken met "Sovereign remedy"?
We waren bijna niet begonnen met de opnames. Roland, onze producer, zei ons om de distortion van onze gitaren meer op de achtergrond te brengen toen we alles in orde brachten voor de initiële tracks. Hierdoor verloren we ons vertrouwde gitaargeluid en we zeiden hem dat dit geluid ons niet beviel. Hij antwoordde dat hij als producer het laatste woord zou voeren hierover. Hij wilde een cleaner geluid voor de ritmegitaren zodat de lead gitaren zuiverder zouden klinken. Norman en ikzelf wisten dat dit geluid niet dat was wat we wilden en we spraken erover met onze manager. Wij wilden het ganse gebeuren stopzetten en gewoon vergeten. Onze manager zei ons echter dat dit de enige mogelijkheid was om in de nabije toekomst nog een opnamesessie te kunnen hebben en dat we op de producer zijn oordeel moesten vertrouwen. Per slot van rekening had hij meer ervaring dan wij op dat vlak. Dus met enige terughoudendheid stemden we toe, doch voor ons beiden was het hard werken om alsnog enthousiast te zijn en te blijven met dit, voor ons althans, belabberde geluid. Ik moet echter wel toegeven dat Roland gelijk had op vlak van de lead solo's. Die kwamen echt wel veel beter over, maar de nummers hadden geen kracht meer. De power was er uit...

Inderdaad, the songs op "Sovereign remedy" ontbreekt het echt aan power. En niet alleen het gebrek aan power is significant, het typische Elixir geluid is totaal verdwenen. Vooral door toedoen van de producer en de manier waarop hij de nummers benaderde. Maar ook de nieuwe line-up zat er voor iets tussen. Elke song op "Sovereign..." werd kreupel geslagen door de productie en dan hoor je daarenboven het verschil van drumwerk tussen Clive en Nigel. Het avontuurlijke of intuïtieve spel dat Nigel hanteerde is ver te zoeken. Clive doet zijn ding goed, maar er is een compleet gebrek aan input vanuit zijn persoonlijkheid en emoties. Wat is jouw gezichtspunt hierover?
Ik kan me enkel maar aansluiten bij hetgeen jij hier zegt. De productie kreupelde onze songs en niemand bespeelt de drums zoals Nigel het doet. Hij heeft een redelijk unieke manier van spelen en we schreven de songs op zijn manier van drummen. Live speelden we al een paar nieuwe tracks zoals "Llagerean" en "Visions of darkness" en die hadden toen een heleboel power, mede door het spel van Nigel. Het leven werd er echter aan ontrokken toen we ze opnamen. Clive is een goede drummer, dat staat buiten kijf, gewoon naar de eerste albums van Iron Maiden luisteren en je weet genoeg. Het is echter zoals je zegt; technisch is alles in orde, alleen zit er niets in van zijn persoonlijkheid. Waarschijnlijk werd dit veroorzaakt doordat hij zich de nummers niet echt eigen gemaakt had wegens gebrek aan tijd. Het ritme aanhouden doet hij perfect, spijtig genoeg ontbrak het aan vertrouwdheid met elke song om echt zijn stempel erop te drukken.

Het opnameproces verliep al niet naar behoren, je geraakte ook gedesillusioneerd door de muziekindustrie op zich. De motivatie werd minder of verdween zelfs helemaal. Je besloot om Elixir te verlaten...
Ik besloot om uit de groep te stappen om verscheidene redenen. Als eerste punt: de band was niet meer dezelfde als toen ik met Nigel, Kevin en Steve in zee ging. Niet alleen muzikaal miste ik hen, het ontbrak me ook aan hun vriendschap. Als tweede punt: de ontgoocheling rond de opnames van ons tweede album. En als derde punt: de labels wezen ons album opnieuw af ondanks het feit dat er een paar commerciële songs opstonden. Ik werd het ganse gebeuren zo beu dat ik geen andere uitweg zag. Zonder platendeal was er in mijn ogen geen echte toekomst voor de band. We betaalden nog altijd de lening voor het eerste album af en we waren niet in staat om het tweede album opnieuw zelf te betalen. Ik zag geen vooruitgang met Elixir en toen mijn vrouw zwanger werd van ons eerste kind, besloot ik alles vaarwel te zeggen en me te concentreren op het ouderschap. Kort daarop verliet ik Londen om mij opnieuw te vestigen in mijn geboortestad. Daar begon ik dan later in een covergroep te spelen. Daarnaast bleef ik maar nummers schrijven, meer in een blues/rock stijl. Eerst alleen, daarna met Mike Emson die ook in die covergroep zat. Die Mike had het mengpaneel gebouwd in de studio waar we "... Odin" hebben opgenomen. Hoe groot kan het toeval zijn? Hij was echt wel een wiz kid. Mike maakte ons ook een website waar we wat demo's opzetten en wij twee waren gemoedelijk aan het schrijven en opnemen toen Elixir besloot om opnieuw samen te komen.

Wanneer viel dan uiteindelijk het gordijn over Elixir?
Zij bleven spelen met een vervanger voor mij, die een ex-Michael Schenker roadie was en ergens rond 1990 hebben ze de handdoek in de ring gegooid.

Voor verdere info rond Elixir:
http://www.coldtown.com/

(EINDE DEEL 1. )

Guy