Hell Spawn

Zo zo, het zoveelste album van Paragon. Altijd degelijke songs, maar wel niet echt meer dan dat. Het swingt lekker weg, beukt en hakt dat het een lieve lust is. Maar stijgt het boven een bepaald niveau? Ik vrees er een beetje voor. Opener "Last day on earth" is zo'n instrumentaal niemendalletje dat in zekere zin overbodig is, langs de andere kant een leuke warmloper die me ergens doet denken aan het begin van Maiden hun "Face in the sand". De titel van dit album komt uit "Iron will" (waarom dan niet het album zo noemen?) en deze track staat eigenlijk garant voor al de rest dat komen gaat. Duitse metal met dubbele basdrum en meerstemmige koortjes. Zoals gezegd, het is degelijk materiaal dat zijn basis heeft in het oude materiaal van Helloween. En in Duitsland zal men daar misschien storm voor lopen en zijn fans hebben, buiten het oude Keizerrijk lijkt het me twijfelachtig of deze power metal veel aanhang heeft. Wat brengt Paragon op deze tiende schijf wat men nog niet eerder heeft gebracht? Ik denk niets, herhaling op herhaling, herkauwingsoefening waarbij de lat niet al te hoog moet liggen of gelegd wordt.
65           GUY