Hell Spawn

Met "Era" zijn we aanbeland bij de zevende langspeler van deze Italiaanse formatie. In het begin vond ik deze band best oké, maar niks bijzonders, maar sinds hun "Two tragedy poets" ben ik overstag gegaan. "Era" is terug uitermate gevarieerd, de folkse invloeden zijn groot, de akoestische gitaren lekker heavy, veel viool en zanger Damna kwijt zich beter van zijn taak dan ooit tevoren. Er passeert een beetje van alles eigenlijk. Zo wordt opener "The loser" afgesloten met ferme blast speeds. Het daaropvolgende "I am the monster" kent gastvocalen van niemand minder dan de 'mountain king' Jon Oliva. Let ook op het machtige begin, zonder meer het eerste hoogtepunt van de cd. "Midnight skies, winter sighs" heeft iets heel bekends over zich en ontaardt al snel in een vlotte meezinger. Het korte "A song for the people" is een op en top folksong, je waant je zo in de bossen tussen de bende van Robin Hood die een feestje aan het bouwen zijn! Mijn tweede favoriet is het lekkere "We animals", tof refrein en een opzwepend tempo! Hierna is het de beurt aan wat volgens mij het allerbeste Elvenking nummer is "Through wolf's eyes", behoorlijk midtempo, maar o zo verslavend. Ik kan dat nummer gerust 10 a 20 keer na elkaar beluisteren. "Forget me not" is zoals je al kunt raden een heuse ballad en heeft een beetje een Savatage sfeertje mee! Zo komen we aan bij "Poor little baroness", niks meer dan een leuk tussendoortje. Nummer 10, "The time of your life", is wederom een rustig nummer waar vooral de viool en de akoestische gitaren de hoofdrol opeisen. Het voorlaatste nummer "Chronicle of a frozen era" bouwt van een rustig begin op tot een lekkere rocker. Met het instrumentale "Ophale" sluit de band "Era" af. Wat mij dus betreft een lekker cd'tje met een twee a drie mindere songs, voor de rest enorm genoten van dit schijfje. En de toppers op dit album zijn er om duimen en vingers bij af te likken.
89    Nico