Hell Spawn

Het eerste wat me bezig hield rond de nieuweling van SandStone was vooral de titel "Cultural dissonance". Dit is een term die vooral gebruikt wordt voor mensen die geconfronteerd worden een culturele ontheemding, een dramatische wijziging in hun directe omgeving. Vooral duidend op onverwachte en onverklaarbare zaken die politiek en cultureel van inslag zijn of te maken hebben met een etnische en culturele erfenis. Zie bv de grote oversteek die de Ieren deden in het begin van de 20de eeuw om in Noord-Amerika het geluk te zoeken, of bv de financiële problemen die Ierland kortgeleden overvielen ondanks het feit dat ze het heel goed deden op economisch vlak. Waren het deze zaken die SandStone in gedachten had met hun albumtitel? We vroegen het aan onze gesprekspartner, Stevie. Een stroom van woorden kwam los, die duidelijk maakt dat Ieren niet alleen robuuste Kelten zijn, maar vooral aangename mensen. Het eerste wat hij namelijk zei was een welgemeende dank u voor dit interview en dat het leuk was om mij te ontmoeten. Daar sta je dan... als lompe Belg. In plaats van te beginnen met hallo of gedag. Ok, les geleerd. Het interview nu!                   Ik denk echt niet dat wij iets politieks of economisch in gedachten hadden toen we de titel kozen. Het was meer een gedachte met een metaforische inslag. Meermaals hoor ik verhalen van mensen die zo getraumatiseerd zijn door hun ervaringen in één of ander land, of cultuur, dat ze echt moeten hals over kop vertrekken. In feite, zo voel ik me soms ook in mijn eigen land! Het lijkt me dat zaken die populair zijn de andere dingen zoals subculturen, bv heavy metal, marginaliseren en dat alles naar een hegemonie gaat van verstandloze, geprefabriceerde reality tv toestanden. Er lijkt totaal geen ruimte te zijn, of geduld zelfs, in al dat mainstream gedoe, voor iemand die meer doet dan navelstaarderij. Die verder denkt dan zijn gevierde Hollywood ster of een of andere boulevard icoon. Iedereen wilt en eist respect, zonder de waardering voor het feit dat dit moet verdient worden! (kon het niet beter zeggen. G) Als er meer respect in onze maatschappij moet komen, dan denk ik dat er in de eerste plaats respect moet komen voor de autoriteit van "wijsheid",  "volwassenheid" en "kennis" en voor de bewondering van mensen die zaken hebben bereikt in plaats van die relativerende zever die we de dag van vandaag zo vaak moeten slikken. Het is in dit gevoel, deze gedachtegang, van "vreemd voor de wereld" of "van buiten naar binnen kijken" dat de informatie losmaakte voor het merendeel van de teksten op onze songs en die de definitie bracht voor het ganse album. Om nu terug te komen op de politieke en economische situatie, ik twijfel er geen ogenblik aan dat, indien de economische situatie beter zou geweest zijn we niet zo'n introspectieve cd zouden gemaakt hebben. Want de teksten en de muziek die we hebben geschreven heeft echt wel zijn voedingsbodem in hetgeen we rondom ons zien en wat er allemaal gebeurt. Dus ja, en ik heb er eigenlijk nooit echt bij stilgestaan, maar bij hetgeen jij opwerpt in je vraag heb je wel een punt.

Hoewel ik de intentie had om de politiek achterwege te laten, moet ik daar op terugkomen want met songs als "Children of the Jihad", "America", "The road to Guantanamo" geven ze wel hun kijk op het wereldgebeuren weer en op het feit hoe politiek en religie eigenlijk wel beslissen wie leeft en sterft. Sinds 9/11 is de wereld gewelddadiger en intoleranter geworden, wat dus zijn effect niet mist op onze persoonlijke levens. Meer en meer zijn we naar een maatschappij aan het evolueren waarin ten allen tijde alles gecontroleerd wordt van alles en iedereen, cru gesteld Dystopia toestanden. Zien jullie het ook zo evolueren?
Recentelijk was er in Engeland een kerel, Raoul Moat genaamd, die het nodig vond om wild schietend een paar mensen af te schieten en kort daarvoor hadden we die Behring Breivik moorden in Noorwegen. Wat ik daar zo bijzonder aan vond waren al die post analyses waar we allen aan onderworpen werden in hun poging om te trachten een greep te krijgen in hoe dit alles toch maar kan of kon gebeuren. Het leek soms of zij, de daders, waren de grote slachtoffers en wij de schuldigen om een wereld te creëren waarin dit kon plaatsgrijpen. Wat ik hierbij dacht was dat verschillende groeperingen hier hun voordeel uithaalden om zo hun agenda door te drukken die ze anders nooit doorgedrukt konden krijgen. Overheden begonnen ons dingen in de trant te zeggen, of beter, wijs te maken: "Kijk, zien jullie nu waarom we jullie internetverkeer van dichtbij moeten opvolgen en dat we steeds maar meer bewakingscamera's moeten plaatsen!" Kerkleiders wilden ons laten bidden voor de slachtoffers en extra geld werd opzij gelegd voor de oorlog tegen Terreur. Het lijkt me dat er een groep van mensen begint samen te scholen om controle uit te oefenen, controle en druk, om de crisis rond natuurlijke hulpbronnen die nu aan de horizon opdoemt, te misbruiken. Aan de ene kant zijn er de religieuze extremisten en aan de andere kant de megalomane politiekers met in hun kielzog de gewetenloze zakenwereld. Voor mij is de ene al zo slecht als de andere. Begrijp me echter niet verkeerd, ik heb geen tijd voor religie en al de problemen die het heeft veroorzaakt in onze wereld. Maar als het alternatief een Orwelliaanse wereld wordt, wel, dan is het alternatief even slecht. Van Noord-Ierland zijnde zijn we ons allemaal meer dan wie dan ook bewust van de waanzin van extremistische gedachten en de schade die het veroorzaakt en met z'n allen hopen we en wensen we bovenal dat de wereld zou leren uit onze geschiedenis en onze fouten! Wat me het meest verontrust is de minachting die de sleutelspelers van de hedendaagse wereld de dag van vandaag hebben voor bv geestelijke verlichting. Kijk, de wetenschap heeft er voor gezorgd dat we langer leven en aan de andere kant leert ze ons dat leven een zeldzaam iets is in het universum (en er aldus moeten zorg voor dragen G). Gaan we met z'n allen aan de kant blijven staan en religieuze leiders ons laten verder wijsmaken, of laten opleggen, dat stamceltechnologie slecht is, verkeerd is? Dat Aids een straf is van God en dat de natuurrampen die in Amerika gebeuren, ten gevolge zijn van de tolerantie ten opzichte van homoseksualiteit? En nog slechter, gaan we blijven kiezen voor die politieke leiders die die gevaarlijke idioten blijven tolereren en die ze zelfs toelaten om een soort van openbare  politiek te voeren omdat zij ogenschijnlijk in moraal opzicht, beter zijn dan ons? We zijn op dit moment aan een paar songs aan het werken die deze ideeën verkennen, omdat die dingen echt nauw aan mijn hart liggen zoals je ook al aanduidde door middel van de aangehaalde nummers. Wij blijven die verkenningstocht verder zetten, niet omdat wij als rockband zijnde, denken dat wij meer autoriteit hebben of in een betere positie zijn geplaatst om deze dingen te zeggen, zelfs niet omdat wij ervan uitgaan dat het iemand zou interesseren, maar enkel en alleen omdat songs schrijven helpt in het ventileren van die opgekropte gevoelens. Ze zijn een therapie voor ons. Elk nummer wordt een genezingsproces als het ware.

Tja, als dat geen antwoord op een vraag is dan weet ik het niet meer. Interviews doen is één ding, maar echt boeiende interviews doen is een ander paar mouwen. En dit is er een van! Gedaan nu met de politiek en de economie, daarvan horen we al genoeg dagelijks. Laat het ons nu eens hebben over de muziek. Als onderdeel van mijn onderzoek voor dit interview heb ik opnieuw jullie vorige schijfjes beluisterd (Tides of passion en Purging the past) en laat het duidelijk zijn, jullie zijn echt gegroeid op dit album. Eerste twee cd's waren over het algemeen genomen ok, maar men kon zich niet van de indruk ontdoen dat het echt wel beter kon. Nu, bij het beluisteren van "Cultural dissonance" moet ik zeggen dat de nummers echt volwassen zijn geworden. Je voelt nu echt het potentieel waar deze groep over beschikt. Zoals gezegd, ze zijn niet enkel volwassen of goed over nagedacht, maar nu hebben jullie daar een massa drama aan toegevoegd. Neem nu "Little forgeries" of "Carefree moment"... deze nummers laten het horen hoe jullie gegroeid zijn en wat ik juist bedoel! Ze tonen ons waar SandStone de dag van vandaag voor staat, in feite vanaf het moment van jullie ontstaan. Ik durf te zeggen dat jullie eerste twee schijven de blauwdruk zijn van "Cultural". De invloeden (Dream Theater en Iron Maiden ten tijde van Powerslave/Piece of Mind) zijn nog duidelijk hoorbaar, maar de draai die jullie eraan geven maakt het tot iets unieks. Hoe voelen jullie het zelf aan?
Bedankt voor het compliment in elk geval! Ik apprecieer dit enorm en ik moet zeggen, de opgesomde invloeden zijn er echt knal op. Die Maiden albums kwamen op een bepaald ogenblik in mijn leven waardoor ze echt van invloed zijn geworden en de echo's van die schijven komen links en rechts bovendrijven in mijn muziek. Waarschijnlijk zal dit een eeuwig durend gegeven zijn. Van Dream Theater wordt vaak bekritiseerd voor het feit dat ze lang uitgesponnen en technisch zijn, en dat is misschien wel waar, maar ik denk niet dat ze genoeg erkenning krijgen vanwege adembenemende emoties in hun muziek en vanwege hun ideeën die ze erin stoppen. Scenes from a memory is een schijf die voor mij een meesterwerk is dat boven alles uitsteekt.
Ik denk wel te begrijpen wat je bedoelt met je opmerking rond die blauwdruk. Vanaf het begin wisten we al waar we naartoe wilden met SandStone: klassieke heavy metal met hard rock en progressieve elementen of gevoeligheden. Bij elke album die we maakten was dit ons streefdoel en nu hadden we echt ons eureka moment. Nu kwamen echt alle dingen bij elkaar omdat we ontdekten hoe we alles konden combineren in een single song structuur. Daarmee dat ik ook denk dat deze cd sterker is dan onze vorige pogingen. Hiermee hebben we echt onze intenties onderschreven en geconsolideerd, hetgeen me echt doet uitkijken naar de volgende songs die we gaan schrijven.

Het grote verschil tussen "Cultural" en jullie andere schijfjes is het feit dat de songs nu geschreven zijn in een samenwerkingsverband, in plaats van elk zijn eigen compositie naar voor te dragen. Dit zorgt ervoor dat er een meer vruchtbare grond ontstaat waar ideeën kunnen tot wasdom komen en vooral, of bovenal, het geeft de nummers meer kracht, meer diepte zonder daarbij de focus te verliezen naar de melodie in de nummers. Was dit de missing link, de magie of de chemie als het ware, in het creatieve proces? Hoe komt een SandStone song tot zijn bestaan?
Wanneer we samenkwamen om  dit album te schrijven, was het de eerste maal dat we een propere lei hadden (bewijst nogmaals dat het derde album van de meeste groepen het eerste is dat nieuw wordt geschreven en dat die eerste twee al lang in de vingers zitten. G). Dus met ander woorden, al de nummers die we hadden geschreven door de jaren heen, waren allemaal al gebruikt op onze voorgaande cd's en we moesten gewoon herbeginnen van niets en zo alles weer opbouwen. We namen deze unieke gelegenheid, deze gouden kans zeg maar, om na te denken over onze muzikale koers en over het concept in hoe we onze nieuwe nummers zouden aanpakken. Dit was echt de eerste keer dat we in volle bewustzijn de zaken aanpakten. Een paar zaken kwamen heel duidelijk op de voorgrond te staan: Ons volgende album moest 45' duren. Dit betekende dat we moesten snijden in de ideeën en zo op een consistente manier te schrijven en we wilden onze botsende benaderingen rond de te schrijven liedjes laten samensmelten tot een werkbaar geheel. In het verleden werden enkel mijn songs of die van Sean gebruikt, maar nu werd het een collaboratie, een samenwerking, tussen ons beiden voor de muziek, de teksten, de nummers, de arrangementen en het productieproces. Dit betekende dat zowel Sean als ikzelf onze zeg hadden in de opbouw van elk lied en we voelden ons vrij om zaken erbij te voegen, weg te laten en te experimenteren veel meer dan vroeger het geval was. De songs groeiden zo tijdens de verschillende stadia van de preproductie en herarrangeren ervan, tot we uiteindelijk tevreden waren. Volgens mij resulteerde dit in het feit dat we eindelijk doorheen al onze invloeden en gevoelens begonnen te wandelen en hen kneden tot we er een coherent en zelfzeker standpunt mee openbaarden. "Meer kracht, meer diepte zonder daarbij de focus te verliezen naar de melodie in de nummers..." is een interessante gedachte die je oppert want dit was de uiteindelijke doelstelling tijdens het schrijven van "Cultural". Dit album is zwaarder dan de twee voorgaande en op een zeker ogenblik waren we echt bezorgt om het melodieuze in onze muziek te verliezen. Dus tijdens het opname proces hebben we de bewuste keuze gemaakt, of inspanning geleverd, om het heavy gehalte wat te temperen en de melodie meer naar voor te brengen, de bovenhand te laten voeren. Ik moet zeggen dat ik eigenlijk wel blij ben dat we dit gedaan hebben want nu is het album een perfect mix tussen doorvoelde vocalen en scheurende, agressieve gitaren.

Wijzigen van platenfirma was ongeveer het beste dat SandStone kon doen als je het mij vraagt, want niet alleen hebben zij meer voeling met de stijl van muziek die jullie brengen, maar het geeft ook een grote en goede reputatie. Hoe kijken jullie naar die verandering van platenlabel in termen van toursupport, van creatieve ondersteuning? Is daar een verschil in te merken?
Casket (hun voormalige platenmaatschappij. G) was goed voor ons. Ze gaven ons een deal op het ogenblik dat niemand ons wou tekenen. We brachten twee cd's uit voor hen en lieten ons op tournee gaan met groepen die ook op het label waren. Dus zonder Casket was onze muzikale carrière nooit van de grond geraakt en aldus nooit onder de aandacht van Limb  gekomen. Zodoende zijn we dus heel dankbaar voor hetgeen ze voor ons hebben gedaan. In elk geval, Casket is meer een label  dat extreme metal op de markt gooit en ze hebben een enorm aantal bands op hun rooster staan. We hebben met volle overtuiging de kans gegrepen bij Limb tot die zich voordeed. Niet alleen voor de goede reputatie van dit label, maar ook omdat en groot deel van mijn favoriete bands daar getekend stonden. En bovenal: ze tekenen daar niet om het even welke band waardoor elke band die bij hen getekend staat er dus ook de volle aandacht ontvangt wat dus echt een broodnodig gegeven is. Casket gaf ons volledige artistieke vrijheid. We namen een cd op en zij zeiden van: "ok en nu de wijde wereld in met deze handel!". Dit is verschillend met wat we nu meemaken. Bij Limb zijn ze echt geïnteresseerd in elk detail van het nummer tot de volgorde van de songs op de cd, de cover, de productie en de online aanwezigheid. Dit was een kleine cultuurschok voor ons in het begin, maar het voelt echt goed aan om deze soort van begeleiding en steun te hebben als band wat bij ons dus resulteert of ons inspireert om ons ten volle te geven en alsmaar ons uiterste best te doen. Tot dusver hebben onze optredens enkel plaatsgegrepen in de UK en Ierland.

Kan het niet nalaten te vragen, maar ergens voel ik jullie drang om het Europese vasteland te bestormen.
In september krijgen we de kans om mee op tour te gaan met Ripper Owens (ex-Judas Priest, ex-Winters Bane, ex-Iced Earth). Een kans die we maar al te graag met beide handen aangenomen hebben. We hebben zelfs enkele data bij jullie in België.  Hopelijk ontmoeten we elkaar daar! Alvast bedankt voor het leuke en interessante interview.

http://www.sandstonerocks.com/

Guy