PRAYING MANTIS
Sanctuary
Frontiers
Wie al een tijdje in de metalwereld vertoeft, kent deze band ongetwijfeld nog, al dan niet uit zijn of haar jeugd. Praying Mantis werd opgericht in het midden van de jaren '70 door de broertjes Troy en was eigenlijk één van de betere vaandeldragers van de New Wave Of British Heavy Metal. Helaas nam de band enkele foute commerciële beslissingen, waardoor ze groepen als Saxon, Iron Maiden en Angel Witch niet konden bijbenen. Aan de kwaliteit van de muziek lag het toen zeker niet dat de status van supergroep niet bereikt werd. Enkele jaren later gooide de band de handdoek in de ring, om in 1990 een comeback te maken. De band bleef bijzonder populair in Japan, maar een constante bezetting bleef steeds een probleem. De derde poging begon in 2007. Nu is er de nieuwe cd "Sanctuary" en ik moet zeggen, die heeft me aardig verrast. Met dank aan het label Frontiers, die de 'oudjes' een deftige kans geeft. De cd zelf dan, de eerste met zanger Mike Freeland, kan je omschrijven als melodieuze hardrock/heavy metal. De schijf opent veelbelovend, de eerste minuut blijft sowieso hangen en dat wil iets zeggen. Je hoort de intrinsieke individuele kwaliteit, zowel vocaal als muzikaal. Sommige nummers doen me aan Magnum denken, andere gaan dan weer de Def Leppard-kant op. Maar Praying Mantis behoudt zijn eigen stijl, gefundeerd op de jaren '80 maar met moderne invloeden. En misschien is deze schijf zelfs nog beter dan hun debuut. Behalve het openingsnummer is ook "Threshold of a dream" een heel sterk nummer. "Playing God" brengt iets meer vaart in de schijf, een knappe tegenhanger van de sterke ballads "Tears in the rain" en "Lonely way home". De sound uit mijn 'gloriejaren', lekker melodieus met beklijvende ballads, meer moet dat niet zijn. Nostalgici aller landen, rep je naar de platenboer!
85 Bart C.