From Hell I Rise
Reigning Phoenix Music
Written by Bart C.
Zou er dit jaar één album verschijnen waar meer over gesproken werd, waar een hype rond gecreëerd werd en waar reikhalzender werd naar uitgekeken dan dit? Geen idee of de albumtitel als een sneer kan gezien worden naar het roemruchte verleden en of de naam van het label zich in dezelfde dimensie bevindt, maar het eerste album van de frontman van Slayer gaat al weken over de vurige tongen. Om een open deur in te stampen; de geest van Slayer is duidelijk aanwezig op deze nummers. Dat hoor je van bij de eerste noten. De dynamiek, de schwung, de agressie, de frontale aanval recht in je gezicht, check. De riffs van Kerry himself zorgen nog steeds voor een beetje verlies, de ritmesectie zorgt voor hartkloppingen (gelukkig) en de keuze voor zanger Mark (Death Angel) is volgens mij een berekende gok. Enige gelijkenis met Tom Arraya is volgens mij niet toevallig. Understatement deel één. De rest van de bezetting kan ook tellen en als op de cv stond 'ervaring vereist' heeft het gewerkt. Het einde van Slayer was voor heel wat metalheads erger dan Corona (ik pleit schuldig) en hun allerlaatste optreden op 30 november 2019 in hun thuisbasis Los Angeles staat geboekstaafd als een 'rouwmaaltijd'. Dat Kerry King zijn verhaal niet uitgezongen was, dat was toen al duidelijk. Er lag bovendien nog een nummer op de plank (wie weet meerdere...) en bij de scheiding werd dat meegenomen. Laat dat nu net de eerste single "Idle hands" zijn. Die haalde "Repentless" niet en daar komen plots gemengde gevoelens. Deze nummers in zijn geheel als nieuw album horen is opnieuw klaarkomen met de ogen dicht, maar je kan wel plaatsen waarom dit nummer bij de reserveonderdelen werd opgeslagen. Na vijf droge jaren klinkt het magistraal. Punt. Maar ik vermoed dat elke m/v zo een ervaring gehad heeft na vijf droge jaren. Een heerlijke climax maar na enkele luisterbeurten (of eender wat) blijkt het wow-effect af te zwakken. Understatement deel twee. Dat Mark enigszins anders klinkt dan zijn periode bij Death Angel, zou dat toeval zijn? Zou Kerry King ergens een kloon / keizer van Slayer willen zijn? Wie ben ik om te oordelen? Feit is dat dit album een doorslag is van Slayer op diverse momenten. Is het een feniks, is het een heropstanding, het maakt niet uit. Kerry King reanimeert Slayer, of je dat nu leuk vindt of niet. Twintig keer heb ik ondertussen geluisterd, met ups en downs. Maar met de ogen dicht, Slayer is niet dood. Met het opperste respect voor de andere protagonisten, ik heb genoten van dit debuut. Is de kopie even goed als het origineel? Ik laat het in het midden want ik heb te veel respect voor de andere muzikanten die ik live meerdere malen mocht bekwijlen. Maar dat ik een traantje mocht wegpinken bij deze herrijzenis zo kort na de paashaas, daar doe ik niet moeilijk over. Voor mij is dit studio-album alweer een heerlijk guilty pleasure (lees een topper)!
88
No Place For The Damned
Eigen Beheer
Cd van de maand September 2024
© 2002-2024 Hell Spawn, all rights reserved.