Hell Spawn

Nubian Rose bracht hun debuut uit in 2012. De Zweedse band levert een vorm van melodieuze rock, gedragen door een getalenteerde zangeres. Ook de synthesizers staan op een prominente plaats, op bepaalde nummers is het eerder de gitaar die in de spotlight staat. Zelf zeggen ze dat ze zowel door metalbands (Priest, Rainbow...) als door popmuziek (Donna Summer, Bowie, Stevie Nicks...) geïnspireerd zijn. Dat hoor je goed in "Running". In 2014 verscheen de opvolger en die zorgde eigenlijk wel voor een doorbraak. Ze kregen enkel lovende kritieken. Hoe het komt weet ik niet, maar nu pas komt het derde album uit. En dat is ook wel een toppertje als je fan bent van het genre. Zangeres Sofia tilt de muziek echt naar een hoger niveau. Growls of grunts moet je niet verwachten, maar er zit meer dan voldoende variatie in haar clean vocals. De ene keer ingetogen of bezwerend en de andere keer eerder schreeuwerig, ze heeft een heel breed bereik. Qua stemgeluid deed ze me soms denken aan Heart maar de muziek is steviger.  De gitarist levert occasioneel ook een vocale bijdrage maar de meerwaarde daarvan lijkt me eerder beperkt. Verwacht ook niet de typische female fronted gothic-stuff, de basis is eerder eighties georiënteerde hardrock. Occasioneel hoor je wel wat bombastische elementen die de link kunnen leggen met bijvoorbeeld Within Temptation. Dit is een album dat je een paar keer moet beluisteren vooraleer het ten volle tot zijn recht komt. Komt het door de atypische aanpak, of door de hoge verwachtingen na de eerste twee platen, ik weet het niet. Veel zal afhangen van de mood waarin de luisteraar zich bevindt, maar op zich is dit geen slechte schijf, integendeel. Misschien niet de klepper waar we op gehoopt hadden, maar toch een hooggeplaatste subtopper.

83